Stervende talen vertederen me wel eens, maar stervende eilanddialecten gaan me aan het hart. Dat komt natuurlijk omdat ik geen taal zo lief heb als het Tessels, het opgewekte eilanddialect dat mijn oma me leerde; het komt vast ook omdat ik gewoon van eilanden houd, van het wad en hoe de maan daarop skinstert in de nacht, en omdat ik houd van de mensen die in dat wad voortleven, het kustvolk dat maar duurt en duurt, en dat een taal verdient.
Ik schrijf dit in een café op Schiermonnikoog.
Lês fierder by Marcel Plaatsman
Je moet een eiland mens zijn om dit te begrijpen.
Texel is Texel niet, zonder haar dialect.
Maar wat ik hier wel bij wil toevoegen, is dat mensen met een dialect zich wel moeten aanpassen wanneer zij bijvoorbeeld naar het zuiden gaan.