Der wie dy allinne-ûnderbroek-en-frij-drinken jûn yn it skurve (mar teminsten âlde, en dat jout it in grut foardiel boppe it út lilke nijichheden besteande kontinint fan Noard-Amearika) Lux Theater. Och, ja! tocht ik, dêr soe ik in lekkere slaafjonge (18+, fansels) foar de nacht krije kinne. It soe moai wêze om him de broek fan ’e kont te lûken en him te betaasten op it earste balkon. It soe sa opwinend wêze! (en, ik wol jim noch mar even derop wize, der is gjin fentilaasje yn it gebou) Ik wie sels ree om frijwillich as útsmiter te fungearjen (no, dat is nochris in psychologysk machtsspul).
Op it poadium stiene switterige stripdûnsers har al in skoft stadich yn alderhande bochten te wringen, neidien troch kronkeljende, in bytsje mear firile, kwasy-stoere jonges yn it publyk, doe’t ferskillende krekt-âlder-as-opslûpen-jonges (ien swarte) en in famke (dêrmei wie oan ras-en-gender symboalbelied temjittekommen) op it poadium sprongen om te dûnsjen op ’e muzyk. Se diene Umberto Eco-eftige (of leaver: Enigma-eftige) obsesje mei koarsjongen en de tormentearre lichems fan muontsen ûnder it rûch habyt eare oan en ien fan ’e jonge mannen, mei syn ljocht fel neaken yn ’e skynwerper, like op ’e strafte grutske lytse prinsesse yn ’e Beauty-trilogy fan Anne Rice. Mar, dat wie miskien ek allinne sa omdat ik dy krekt útlêzen hie?
Tim dûnse ek, mar hy makke gjin diel út fan it gehiel. Syn sêfte non-koördinaasje, bedutsen mei de heechmoed fan jeugd dy’t noch mar krekt út ’e knop kaam, it ljochte hier op syn billen dat rjocht omheech stie (wie er kâld, of allinne mar geil?), de trekken fan syn lichem, bûchsum as dy fan de noch te belearen Pegasus, syn profesjonele ôfstanlikheid neist in dúdlik sterk bewustwêzen fan it plak sette him apart as in laam dat syn wei it wâld út dûnse foar de hongerige eagen fan in roedel wolven.
Hy wie sa bot wat ik wêze kinnen / sillen / moatten hie, … as allinne …, en ek wat ik wie, en ik wist dat ik him beskermje moast tsjin de walchlike wrâld.
Ik wit it, ik wit it, ik ha safolle skreaun oer hoe graach oft ik Philip en Bow Wow lije mocht, oer jonge en âlde mannen dy’t ik tyske ha, oer de YMCA-meiwurker en pleatslike artysten, dat haw ik dien. Mar allinne foar de leaflike Michael-dy’t-Nederlânsk-praat-en-úthâldt-dat-er-hetero-is docht Tim ûnder.
Tim, asto dit lêst, dan witst it. Dou scilst it witte. Dou scilst my sykje. Dou scilst de eagen opslaan en my fine. Dou scilst gjin oare manlju ha as my. En ik scil dy seinigje ûnder de manlju fan ’e lannen en ik scil dy liede yn it ryk fan ’e reinbôge astou dy oan myn geboaden hâldst. En dou scilst foar altyd wenje yn it Hûs fan it Gefoel.
Klik hjir foar de Ingelsktalige ferzje, mei ynformaasje oer de skriuwer