Besprek fan De deikoersen fan Remco troch Bart Kingma
De deikoersen fan Remco is in young adultboek fan Bart Kingma oer Remco, dy’t prof wurde wol yn de hurdfytserij. Oan dy dream komt in ein as Remco yn july 2015 tsjin in beam oanknalt. De senuwen yn syn rêch binne fernield, hy leit yn it sikehûs en letter thús op in bêd foar it rút yn de foarkeamer. Besite krijt er hast net, de dochs al net sa geweldige relaasje tusken syn heit en mem wurdt hurd minder. Yn deiboekfoarm docht er syn relaas, oer syn hope dat er noch prof wurde kin en de tsjinslaggen dy’t er dêrby ynkassearje moat. Oan de ein fan it boek wit Remco net oft er ea wer hurdfytse kin, mar hy wit dan wol dat neat wis is yn it libben en hy sjocht ûnder eagen dat it moai is as er aanst al wer in bytsje behoarlik rinne en fytse kin.
Foar de jonge lêzers dy’t dit boek lêze moatte – al of net yn skoalleferbân – fertel ik hjir fierder net de koarte ynhâld fan it ferhaal nei. Ik sis lêze moatte, mei opsetsin, want ik fyn dit boek eins wol in must. Bart Kingma hat as skriuwer in knap en bysûnder meinimmend boek skreaun. De deiboekfoarm dêr’t er foar keazen hat is bêst in lestige foarm. It risiko is grut dat it fan dei op dei notearjen fan alles wat der bart in te statysk en plat realistysk ferhaal opsmyt. Kingma wit hoe’t er in spanningsbôge opbouwe moat en hoewol’t der in pear tafallichheden yn syn ferhaal sitte, fermijt er dochs de falkûle fan de trivialiteit.
Fan side 26 ôf wurdt it boek wat my oangiet echt nijsgjirrich. Dan krijt Remco nammentlik foar it earst de wierheid oer syn lamme skonken te hearren: hy kin mooglik noait wer goed rinne, lit stean hurdfytse. De deikoersen fan Remco krijt dan in emosjoneel djippere lading en it karakter fan de haadpersoan begjint te feroarjen troch alle teloarstellings en hope dy’t er soms ek wer krijt. Remco syn opstannigens is moai beskreaun. De jonge deiboekskriuwer wurdt noait sentiminteel en hy jout sekuer wer wat der om him hinne bart. Sjocht er yn it begjin fan syn deiboek mei in typysk puberale leechachting nei syn heit, dy’t er net sportyf en yntelligint fynt en dy’t boppedat mar in lullich baantsje hat, oan de ein fan it boek binne de ferhâldings drastysk feroare.
Wat ik moai fyn oan dit boek is dat it in earlik ferhaal is dêr’t de topsport net allinne mar yn ferhearlike wurdt. It is net in jûchheiferhaal oer de hurdfytserij. It egosintrisme fan de topsporters yn spee, it brûken fan doping, de leffe hâlding fan de trainer dy’t mar net by Remco op besite komt: al dy eleminten wurde op in natuerlike wize troch it ferhaal hinne ferfrissele. Aardich is ek de skriuwstyl, dy’t grif goed oanslút by de lêzersdoelgroep. Modern Frysk, mei in soad krêftige útdrukkings en emo’s en dochs alles yn de korrekte tiidwurdfolchoarder. En soms komme der ek sinnen yn it ferhaal foar dy’t samar poëtysk oandogge: “Noait-mear-fyt-se. De hiele nacht hat dy kutklok my wekker holden. Noait-mear-fyt-se.” En: “Stadichoan waard ik, sûnder dat ik it wist, de hammer dy’t omke stikkenbeukte.” “Der sit in flok op dit hûs. En dy flok, dat bin ik.” Wat my oanbelanget wurket Bart Kingma dêr yn in folgjend boek noch mear op.
Besprutsen:
Bart Kingma, De deikoersen fan Remco
Ljouwert, 2015. Utjouwerij Afûk
ISBN: 9789492176141
88 bledsiden, ferkeappriis € 8,50