Gabrielle Terpstra hie in petear mei Lubbert Jan (Bert) de Vries. It petear giet û.o. oer syn nije publikaasje ‘Liet fan mysels’, in oersetting fan Walt Whitman syn ‘Song of myself’.
Klik hjir foar it petear.… Lês fierder
tsjuster is it
tsjuster as myn ferjit
lis ik yn in klûs
de tiid is op, ik lien
fan ien dy’t te ier giet
in berutsen fjoer
dit dwyljen tsjin de nacht
dan flakkeret my wat wylds de holle út
is it eangst, ynslûpte
ûnrêst, synysk ûngemak
oer wa’t my wachtet, oft der ien wachtet
kin ik moarn wer wêze
fêst, beret
in fers útfike krekt
it ljocht wifket lang en stjoert
in stoarm foarút… Lês fierder
Yn de tsjerke fan Jellum, dy’t tsjintwurdich as teätertsjerke It Mammemahûs bekend stiet, presintearre Lubbert Jan (Bert) de Vries sneon 13 april syn Fryske oersetting fan ‘Song of mysels’, it grutste en bekendste wurk fan de Amerikaan Walt Whitman (1819 – 1892). In gedicht, sûnt 1862 besteande út net minder as 52 fersen, mei as neigesetsje ek noch de oersetting fan it folsleine foarwurd fan Whitman sels sa’t dy dat yn 1855 skreau yn de bondel ‘Leaves of grass’, dêr’t de earste ferzje fan ‘Song of myself’ yn stie. Doe noch mar tolve fersen lang, trouwens. Om dat foarwurd ek oer te setten, wie it idee fan útjouwer Piter Boersma.… Lês fierder
Hoewol ‘t it bûten noch glûpende kâld oanfielde, bruts de maitiid hjir en dêr dochs troch. It beamkeguod waard, wat wifkjend, al grien. Wy rieden troch de lânsdouwen fan de noardlike provinsjes. En doe’t wy troch de kop fan Noard-Hollân tuften, stiene de hyasintfjilden dêr te pronkjen yn, nei myn idee nochal oerdwealske kleuren, pears, rôze, wyt, giel, blau en allerhande fariaasjes dêrfan. Betide fakânsjegongers, benammen ús easterbuorren mei waarme mûtsen op, stiene manmachtich mids de blomme-ekers om groepsfoto’s dan wol selfies te meitsjen. Dêr koene de bolleboeren mar wer wiis mei wêze. As der dan ek noch in mûne op ’e eftergrûn stiet te draaien, is it plaatsje kompleet.… Lês fierder
4 en 5 Maaie komme der wer oan. Akkrum, 1945, wie ik amperoan twa jier. Wat hingjen bleaun is fan dy lêste oarlochsdagen binne allinne wat dizige bylden en lûden. Pas jierren letter hearde ik wat dy ynholden. Miskien ha ik in diel dêrfan net iens bewust belibbe en binne it eigen fantasijen, ûntstien út de ferhalen.
Sa sit ik by mem op skoat op it kelderstrepke. In Dútske munysjetrein passeart Akkrum en wurdt ûnder allerheislikst gerattel fan mitrailleurs besketten út oergûlende Ingelske fleantugen wei.
Ik bin der wis fan dat it eigen waarnimmings binne, dy lûden binne my altyd bybleaun.… Lês fierder
ik rûn har efterop, oare kant dyk
hja hie de paraplu op,
de beppe fan in pear wenten fierder
ik hie de paraplu ek op,
in stoarmmodel, blau,
mei sa’n koarte foarkant
it waaide amper
hja hie ien mei in skotse rút
by de hoeke rûnen we lykop
we moasten nei skoalle
om ‘e bern
hja om R, H, S en D
ik om A en T
it reinde pypstâlen
‘wat is ‘t hjoed wer wiet, net?’
‘it hâldt mar net op!’
‘juster wie it krekt sa moai’
‘dat waard ek wolris tiid,
en no ha wy dit wer’
‘nije wike wurdt it better’
‘o… sizze se dat?’… Lês fierder
Gauris gean ik mei de Arriva Qlinerbus rjochting Alkmaar om dêrwei fierder mei de trein nei Amsterdam te reizgjen. Mar wêrom docht Feddema dat? Jo kinne ommers ek gewoan direkt mei de trein gean?
Foarste plak: ik reizgje no ien kear it leafst oer de ôfslútdyk. It útsicht, de loften, Thalassabussa, sis mar.
Twadde motyf: ik ha, lykas foar de trein, in OV-dalkoarting fan 40%, op ’e Arriva bussen yn Fryslân en Qliners.
Tredde reden: oer it generaal kinne je derfan op oan dat je ek werklik oankomme dêr’t je wêze wolle en dat ek nochris binnen de tiid dy’t je derfoar noadich hawwe.… Lês fierder