Wat ‘duvelskeunster’ Anne Feddema allegear by de ein hat, lycht der net om. Ik sil net de earste wêze dy’t him sa neamt, dat it wurd stiet hjir tusken skrapkes as gou it in sitaat. De Gysbert Japikspriis fan ferline jier like wol foar him útfûn, of is ’t oarsom? Ommers, sa flitsend en fol gemak en licht fan sin! Foar Reidhintsje op ’e Styx (2005) krige hy de heechste literêre priis fan Fryslân, en dan stim ik yn Eeltsje Hettinga syn miening mei, dat sa’n priis net wûn wurdt. De priis waard him jûn.

Yn syn nijste poëzybondel, Torpedo’s los, giet it yn it earste fers fuort al de profundis en de lêzer wurdt daliks dronken fan de koarte rigels en de automatyske haadletters nei alle inters.… Lês fierder

Alle kearen hat er jin te fiter; Piter Boersma komt mei wer wat ûnferwachts oansetten. Kwalik ien sjocht it oankommen, mar as dizze dichter wat yn ’e plasse hat, sil it der útkomme ek. As lêzer fan syn nijste bondel, Stjoer de strjitmakker (Hispel, 2010), meitsje je op alle siden wat fan in ûntregeling mei yn ’e gedichten, dy’t allegear fan it perspektyf út wei fan dingen, ferskynsels en planten skreaun binne, op ien ‘fleislik’ fers nei:

it kût

fan har oannimlik stal
binne wy it
dy’t har foar him
opwinend meitsje

ik bin stevich
mar net oerdiedich
krekt goed
kin belykje
seit er tsjin har
de kûten fan de frou
dy’t er as skoaljonge
yn it middeisskoft
op ’e nijstêd rinnen seach
mei har galant

ik bin grutsk as in pau
op syn útsteande fearrepracht

s.… Lês fierder