Twa Gedichten foar syn dochter Cynthia Lenige

Fan it nolkst fernoegen foege.
(By har 23ste jierdei)

Dy’t sûnder rym-wjok rymt, dy krûpt ear as er fljocht,
mar plichts-oantrún teamt stiif, wa kin needs-twang ûntwine?
Al lit de keunstmin har ek yn de ienfâld fine,
natoer jout wat se hat, har tinkkrêft is oprjocht

en seingt dy dêrom, fan it nolkst fernoegen foege.
Dy sillige wittenskip fangt lâns dy rjochte line:
soe ik myn sielsnju net oan har ferjierdei bine?
Ja dochter, ik gjalpje him út! Hark sjongfaams jûchhei-jûge.

It bliuwt ferdjer fan geast om fuort te turreljurkjen.
Al it lok riedt ta, slûpt-sliert, teelt oan nei it selsbewurkjen.

Twa Gedichten foar syn dochter Cynthia Lenige

Fan it nolkst fernoegen foege.
(By har 23ste jierdei)

Dy’t sûnder rym-wjok rymt, dy krûpt ear as er fljocht,
mar plichts-oantrún teamt stiif, wa kin needs-twang ûntwine?
Al lit de keunstmin har ek yn de ienfâld fine,
natoer jout wat se hat, har tinkkrêft is oprjocht

en seingt dy dêrom, fan it nolkst fernoegen foege.
Dy sillige wittenskip fangt lâns dy rjochte line:
soe ik myn sielsnju net oan har ferjierdei bine?
Ja dochter, ik gjalpje him út! Hark sjongfaams jûchhei-jûge.

It bliuwt ferdjer fan geast om fuort te turreljurkjen.
Al it lok riedt ta, slûpt-sliert, teelt oan nei it selsbewurkjen.

Heite’, oerheitsheite’ namme
(Oan P. Lenige)

Heite, oerheitsheite namme,
rûn roald, fiif kear al ferstamme,
‘k laitsje dy yn myn Piter oan,
namme dy’t syn jierdei daget
dy’t myn sielnocht nea mishaget
en docht gjalpen om myn soan.

Betink, spruts wize keningsmûle,
betink dyn Makker, en dyn skûle
dêr’t dyn jeugd noch grient en blomt
en har jobbelich blier fermakket,
sulveren koard mei krêft omstutsen
dêr’t se yn seine kielsdjip swimt.

Snijtosk-brok’ler, each-fertsjustrer,
fuotten-skodder, hertferbjustrer,
dy’t hoasfuotling ta elk krûpt, –
wa kin ûnmachts need ûntrinne?
Wa sil net yn skamte stinne:
Wurk te dwaan is my ûntslûpt.

Heite’, oerheitsheite’ namme
(Oan P. Lenige)

Heite, oerheitsheite namme,
rûn roald, fiif kear al ferstamme,
‘k laitsje dy yn myn Piter oan,
namme dy’t syn jierdei daget
dy’t myn sielnocht nea mishaget
en docht gjalpen om myn soan.

Betink, spruts wize keningsmûle,
betink dyn Makker, en dyn skûle
dêr’t dyn jeugd noch grient en blomt
en har jobbelich blier fermakket,
sulveren koard mei krêft omstutsen
dêr’t se yn seine kielsdjip swimt.

Snijtosk-brok’ler, each-fertsjustrer,
fuotten-skodder, hertferbjustrer,
dy’t hoasfuotling ta elk krûpt, –
wa kin ûnmachts need ûntrinne?
Wa sil net yn skamte stinne:
Wurk te dwaan is my ûntslûpt.

Bier en sintugen

Sa lang myn ear it lûd beharket
(Oan A. Rymersma 1778)

Sa lang myn ear it lûd beharket
en it byld op glêd eachsapel sparket,
de pols fiks ôftelt elk tikje,
sekonde-stap docht, sliert noch slûpt
it geheugen lâns syn keatling stoept
dêr’t it de tinkkrêft kin berikje;

Sa lang myn long as pûster bûgt,
útblaast, en wer de wyn ynsûgt
en it bloed by hitte paslik kuollet,
myn tonge it gehimelte paait en priuwt,
Gods guodlikheid dy ivich bliuwt
en ús mei sillichheid omwuollet;

Sa lang de rede op de wei
myn fuorman bliuwt, sil ik dizze dei
Him tankje dy’t yn geunst jo sparret,
dy’t ús fêstfitere leafdesbestean
bedript, bejit, mei mear as lean, –
Fyt!

Bier en sintugen

Sa lang myn ear it lûd beharket
(Oan A. Rymersma 1778)

Sa lang myn ear it lûd beharket
en it byld op glêd eachsapel sparket,
de pols fiks ôftelt elk tikje,
sekonde-stap docht, sliert noch slûpt
it geheugen lâns syn keatling stoept
dêr’t it de tinkkrêft kin berikje;

Sa lang myn long as pûster bûgt,
útblaast, en wer de wyn ynsûgt
en it bloed by hitte paslik kuollet,
myn tonge it gehimelte paait en priuwt,
Gods guodlikheid dy ivich bliuwt
en ús mei sillichheid omwuollet;

Sa lang de rede op de wei
myn fuorman bliuwt, sil ik dizze dei
Him tankje dy’t yn geunst jo sparret,
dy’t ús fêstfitere leafdesbestean
bedript, bejit, mei mear as lean, –
Fyt!

Rige Midfrysk goud

Yn dizze rige Midfrysk Goud sil ik de achttjinde ieu behannelje. Safolle is der net skreaun yn de 18e ieu. In noflike ûntdekking wie Durk Lenige. By de útferkeap fan de Fryske Akademy koe ik in boekje besette mei as titel De Fryske fersen fan Durk Lenige en oare Makkumers. Der sitte in lytse 100 gedichten fan Lenige yn, dy’t ik by gelegenheid as Linige oantsjutte sil, want sa skriuwt er him by gelegenheid. Fan oare Makkumers sitte der mar in pear gedichten yn, en it is net altyd dúdlik fan wa. It boekje is yn 1969 útjûn, redigearre troch J.H.… Lês fierder