Een jaar na de publicatie van Duvelskeunstner, een bloemlezing gedichten van de negentiende-eeuwse Friese schrijver Waling Dykstra (1821-1914), is er van deze schrijver nu ook een bloemlezing met verhalen verschenen: Folksskriuwer. Net als Duvelskeunster is deze bundel verhalen bezorgd door Abe de Vries die er ook een inleiding bij schreef. Beide boeken zijn in hetzelfde formaat uitgegeven, met harde kaft en een stofomslag waarvan behalve de titel ook de kleur verschilt.

Lês fierder by besprekker Jelle van der Meulen… Lês fierder

Om te beginnen zou je je kunnen afvragen of het nog zin heeft om in deze tijd van ontlezing een roman te schrijven. En heeft het dan zin om een roman te schrijven over ‘het drama van de mens, het zinloze bestaan in een zinloze wereld’? En dan ook nog eens een ambitieuze roman van ruim 700 bladzijden waarin een wereld op papier gecreëerd wordt die met de dagelijkse niets te maken heeft, zoals de verteller in Passys, de prachtige nieuwe roman van Josse de Haan, zogenaamd wil. De schrijver zal zelf ongetwijfeld zeggen dat het geen zin heeft deze vragen te stellen, want ongeacht de antwoorden: deze roman móest geschreven worden.… Lês fierder

Wolter Jetten hat in Sealterfryske literatuerskiednis skreaun. Sjoch fierder by It Nijs.… Lês fierder

Ik wurd langer wat draaierich, benammen as ik op ’e rjuchterside lizzen gean. No is dat ek krekt de kant dêr’t ik sa staf bin as in âld Daf en dêr’t ik ek al jierren in hege fluittoan hear. Dat doe’t wy okkerwyks by dokter wiene foar in stikmannich nije resepten, frege ik har oft dy mealderigens dêrmei te krijen hawwe koe. Dat hja my fuort mei de fierker yn it ear op sjen.
“Alles himmel”, ornearre se.
“Gjin harsens of neat?”
Der koe net iens in glimkje ôf — hja hat fan dy dagen.

Lês fierder by Jaap Slager… Lês fierder

Op myn telefoan stiet as eftergrûnfoto in skitterjende plaat fan de moanne. Dat rûne ding dat om de ierde hinne draait en eltse moanne fan in lytse sikkel stadich yn in rûne bol feroaret en dêrnei wer ôfnimt yn omfang. Oant it momint dat wy hjir op ierde neat mear fan him sjogge. Doe’t ik lyts wie, tocht ik dat de moanne op dat stuit achter de ierde ferdwûn wie, mar yn it echt sitte wy dan mei syn allen nei de achterkant fan de moanne te sjen. De donkere kant. Hy stiet dan tusken de sinne en de ierde yn en wurdt dus oan ‘ús’ kant net ferljochte, fandêr dat wy him net sjen kinne.… Lês fierder

In het Duits was die klank ook een tijdje zacht en stemhebbend, getuigen spellingen als Vater, Vogel en vor, maar is het inmiddels weer zoals het was. Het is vooral in Vlaanderen waar de spelling met v- nog echt terecht is en zelfs daar is een kentering waar te nemen.

Wel zou ik—om geschiedkundige redenen—duidelijke leenwoorden in dezen liever ontzien en dus niet tornen aan zulks als vakantie, ventiel en villa. De Friese keuze voor fakânsje, fentyl en filla is weliswaar naar daadwerkelijke uitspraak, maar kan mij niet bekoren. Voor het overige zou ik overal de f- aan het begin van woorden doorvoeren, ook waar het Duits nog v- heeft.… Lês fierder