Wek yn ‘e rivier is een knap opgebouwd boek dat laat zien dat over de (rol van) de Tweede Wereldoorlog telkens opnieuw geschreven kan worden. Het gaat over een gezin dat door de oorlog verscheurd wordt, verteld door de broer die zijn hele leven lang in de schaduw denkt te staan van zijn zes jaar oudere broer Ake. De twee broers zijn de hoofdpersonages in het verhaal. Dat heeft als nadeel dat beide personages niet helemaal uit de verf komen. Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat juist de raadselachtigheid die beide personages houden doordat niet alles verteld wordt of kan worden, juist een pluspunt is.… Lês fierder

Otto-Jan Stemerdink, kammeraat en buorman sûnt hiel wat jierren, hat sa’n masyntsje dat er twa kear yn de wike in setsje oer it hiem fan syn bungalow hinnewerje lit om it gers te meanen.
‘Wol it wat slagje, Otto ?’, freegje ik oan it ein fan de moarn. Ik leun tsjin it skud fan wjerskanten mei myn fjirde of fiifde prosecco yn ’e hân, want fan ’e middei sil neffens Pyt it waar flink feroarje en as Pyt soks seit dan moatte wy der foar op klear wêze.

Lês fierder by Lomme Schokker… Lês fierder

IM Bartle Laverman, Jarenlang zag ik hem ‘s morgens bijna dagelijkse op het station Sneek-Noord. Hij arriveerde op een klassiek zwart rijwiel. Woonachtig in een boerderijtje aan de teen van de Griene Dyk, gelegen op één van de laatste stukjes open Butlân van het Sneekermeer. Laverman had zijn hiem verdicht met bos. Een karakteristieke verschijning als persoon: schichtige man, lange zwarte jas, lange haren. Onderstaand blog-item over hem uit 2011 in reprise.

Lês fierder by Anske Smit… Lês fierder

Lit de folgjende sin goed ta jim trochkringe: ‘Niet alleen het symbolische dialect laat je wanen in een totaal andere omgeving, ook de rivieren, beekjes, singels, plassen.’ It is in sin út in oanrikkemandaasje fan Fletcher Hotels. Dy oanbefelling giet oer Fryslân en it ‘symbolische dialect’ slacht op it Frysk. It is te hoopjen dat de hotels fan Fletcher kwalitatyf better binne as de brike, healbakken, krûme en knoffelige teksten dy’t se op de minskheid ôffjurje. Dy litte my nammentlik sa bot ‘wane’ dat ik der spontaan fan yn ‘e skiterij reitsje.

Lês fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder

Der komme yn Fryslân mear dichtbondels as romans út. Dy stelling doar ik wol oan. Dat we in protte dichters ha foel al earder op. Yn it boekje Salang’t de beam bloeit lês ik op bledside 117: ‘Tusken 2000 en 2010 debutearren tritich dichters.’ It die bliken dat dy dichters yn dy perioade faker bondels publisearren, dus aardich produktyf wiene. Dat wie doe sa en ik leau dat dat noch hieltyd sa is. Fan ’t jier binne der yn alle gefallen al wer twa dichtbondels ferskynd: Piter Boersma Under Hildegards tsjoen en Anne Feddema Lippebiter fan L. Foar ferline jier kom ik op sa’n sân bondels as ik sammele fersen, blomlêzingen, oersettingen en ‘yn eigen behear’ net meitel.… Lês fierder

Leave suster,

Ja, moai, net ju, dy blauwe loften. It komt noch safier dat wy skielk mei langstme weromtinke oan dizze krisis. En oan de fûgeltsjes dy´t men wer fluitsjen heart. Hast dat sjoen, dat filmke mei dy ein mei einepykjes… eh, sûnder ein. Hoefolle wiene it wol net? Wol fjirtich, tink! Hoe kin soks?

Lês fierder by Jaap Slager… Lês fierder

Toen ik hem de vorige week vroeg wat hij zou antwoorden als hij als honderdjarige dan eindelijk voor de hemelpoort zou staan en Petrus hem zou vragen hoe hij op aarde voortaan herinnerd wilde wil worden –

Lês en sjoch fierder by Huub Mous… Lês fierder