Ik jarre hoop yn bange dagen,
ik skiet sân kleuren dy’t ferfagen,
myn opkeamerpop en weinhokrock
nei sneins ús mem har grientesop.
Myn dongoplizzers weagerij
die ek wat bargestront derby.
Campina hat it rap ferjûn –
de wielde hat de greide fûn.
Lês fierder by Abe de Vries… Lês fierder
Wat is wier, heite
Wat my nea ferjitte is in passaazje út in boek fan Graham Greene. No ja, net wurdlik mear, want dêrfoar is it fierstente lang lyn dat ik The Quiet American lies, mar de strekking wie dat wierheid tige relatyf is. De skriuwer liet ien fan de haadpersoanen yn it boek sizze dat it deftich sa wie dat de Amerikanen, dy´t de Frânsen yn Fjetnam te help kamen, foar harren wierheid strieden, mar dat soks foar de tsjinpartij krektlikegoed gou.
Lês fierder by Jaap Slager… Lês fierder
Swieter dan it liet fan in nachtegeal
sêfter as it geflúster fan de maitiidswyn
stiller dan it reauntsjen fan simmergers
sêfter as de symfony fan hyasinten
Lês fierder by Nadie Hania… Lês fierder
Op in kâlde, heldere novemberjûn, krekt nei middernacht, klinke der knallen. Hagelgewear en pistoalskotten wurde der waarnommen.
Lês fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder
Wo bist du nun?
Ik rin efter heit en dyn mem jimme wenkeamer yn. Dêr sjoch ik dy foar de earste kear. Dy earste kear, do witst it noch. Do stiest yn de sinne foar in finsterbank nêst in swarte piano. Wat in lang ein, tink ik. Hast in koptelefoan op, in djoeren-ien. Do draaist dy nei my om. Dan hellest dat ding fan de earen en leist it yn de nekke. Do lakest my ta, mar bliuwst dêr stean.
Lês fierder by Lomme Schokker… Lês fierder
Fanmiddach op Ut Bildt weest, bij Hein Jaap Hilarides dy’t ik interviewd hew foar de seary Ferhalefertellers in de Friesland Post. Ut binne prachtege middagen tegare met fotograaf Tom Coehoorn.
Lês fierder by Henk van der Veer… Lês fierder
Fol ferwachting stiene wy yn de tsjustere tinte te wachtsjen op de foarstelling, dy’t in oere duorje soe.
Lês fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder