In slach oer antykmerk De Looier yn Amsterdam smyt altyd wol wat op. Hjoed makke ik dêr in hûndert jier âld poesyalbum bût fan in famke út Hijum, Aaltsje Stienstra. In guodkeap makke boekje fan fersuorjend papier, mar Aaltsje hat der goed op past. It rûkt net soer, it rûkt nei kamfer.

Lês en sjoch fierder by Klaas van der Hoek… Lês fierder

Goeie. Jim sitte nou op ôns sait of op ôns facebookbladsy. Fijn dat jim even omdinken hewwe foor Bildts Aigene. Spitig genog hewwe wij op ’t stoit niet ’n prot nijs. ’t Is nou ok fekânsytiid, maar dochs fine wij dat wij jim even bijprate motte.

Metten
Na de korona binne wij fansels al in ’t spier weest. Befoorbeeld deur ’t houwen fan ’t Bildts diktee in Froubuurt dat wonnen worde deur Cees Krottje. Feerder souwen wij op Lammertsymet staan, maar deur de weersomstandigheden waar ’t spul in ôns dissy der niet geskikt foor. Wij stonnen al op ’e met in ‘De Beuckelaer’ en 6 augustus ok op ’e ‘Rembrandtmet.’… Lês fierder

Wat moet je hier voor hebben, vraagt een meneer en zwaait met twee stripboekjes in oblongformaat voor mijn neus. Frank de Vliegende Hollander, een strip die in 1955 Kapitein Rob opvolgde in het Parool. Zelf ben ik nog druk bezig om de lampjes en het espressoapparaat te activeren. De prijs staat voorin, zeg ik. Ja, zegt hij, er staat vier euro in de boekjes, ik bied je vijf voor de beide samen. U vindt dat ik arm moet blijven? vraag ik. Ze hebben wel wat kleine beschadigingen, is zijn antwoord. Meneer, die boekjes zijn ongeveer net zo oud als uzelf bent en u hebt ook geen glad velletje meer.… Lês fierder

“Each that we lose takes part of us / a crescent still abides, / which like the moon, some turbid night, / is summoned by the tides,” Emily Dickinson wrote as she reckoned with loss after her mother’s death a century and a half before neuroscience illuminated that abiding crescent as a synaptic reality engrained in the brain’s model of the world.

As the poet Meghan O’Rourke wrote in her own stunning reckoning with loss in the epoch of neuroscience, “the people we most love do become a physical part of us, ingrained in our synapses, in the pathways where memories are created.”… Lês fierder

– Hoe is it mei de wein, Keimpe?
Jouke de Groat wist persiis hoe’t er Keimpe Piters Dykstra op ‘e lije side oankomme moast.
Dan kaam ús pake glunderjend oerein. Want it petearret it noflikst as men it ûnderwerp yn it each hat, no? En dan stiene beide mannen foar it rút nei bûten te sjen – ús pake mei it boarst foarút, hannen op ‘e rêch, sa grutsk as in stoaterske hoanne, en De Groat mei de hannen yn ‘e bûse en mei tewille ‘Soa!’ en ‘Nee, wol?’
Ut en troch kaam der in hân fan ús pake nei foaren en omheech om syn wurden wat mei te jaan.… Lês fierder