De Oudsaksische Heliand wordt internationaal beschouwd als een hoogstaand kunstwerk. Het is een epos in stafrijm uit de eerste helft van de 9de eeuw, dat in 71 hoofdstukken (kapittels) vertelt over het leven van Jezus Christus, vanaf zijn geboorte tot en met zijn hemelvaart. De dichter heeft daarvoor van de vier evangeliën een lopend verhaal gemaakt: een diatessaron of evangelieharmonie. Wel heeft hij daarbij zijn eigen accenten in het verhaal gelegd met aanpassingen en aanvullingen. Zo ontstond een bijzonder kunstwerk.

Lês fierder by Henk Bloemhoff op Neerlandistiek… Lês fierder

Vorig jaar besloten de samenwerkende postbedrijven in Europa om voor 2022 een serie postzegels uit te geven rond het thema ‘volksverhalen en mythen’. Op zichzelf is dat een wat vreemd thema want mythen zijn ook volksverhalen – het klinkt voor mij althans een beetje als het thema ‘voertuigen en fietsen’ of ‘huisdieren en katten’.

Maar afijn, elk land moest uitkomen met zijn meest beroemde volksverhaal… maar welk verhaal is dat dan specifiek voor Nederland? Die vraag kreeg ik vorig jaar voorgelegd door Post.nl.

Wat betreft mythen zijn we snel klaar voor Nederland: de oudste bewoners van ons land hebben ongetwijfeld wel verhalen gehad over Germaanse goden als Wodan, Donar en Freya (we danken aan hen nog de naamgeving van woensdag, donderdag en vrijdag), maar we hebben hun mythen niet overgeleverd gekregen in de volkstaal.… Lês fierder

The recently found notebook of fragments and finished work has been described as the poet’s ‘most direct’ response to the suicide of his partner and daughter in 1969

A series of deeply personal unpublished poems by Ted Hughes has been discovered and will be auctioned at Sotheby’s next week.

L6es fierder by The Guardian… Lês fierder

Im neuen Heft der österreichischen Literaturzeitschrift „Volltext“ (Nr. 2/2022) beginnt der Schweizer Slawist Felix Philipp Ingold (geboren 1942) den inzwischen siebten Teil seiner „Grenzgänge der Literatur“ mit der Frage „Wie viele russische Literaturen?“

Hier folgen die ersten Zeilen daraus:

“Die eine russische Nationalliteratur gibt es nicht; es gibt diverse ‚russländische‘ Literaturen in mancherlei Sprachen. Man kennt die russischsprachige Klassik von Puschkin bis Tolstoj und Korolenko, im Anschluss daran die mehrsprachige ‚multinationale‘ Sowjetliteratur mit namhaften ukrainischen, litauischen, georgischen, usbekischen, kirgisischen Autoren, dazu die eigenständige russische Exilliteratur des 19. und frühen 20. Jahrhunderts (…).“

Nun gut: Nach dem Zerfall der Sowjetunion ist die ‚multinationale‘ Sowjetliteratur wieder in ihre neonationalen Einzelliteraturen zerfallen, die nach 1991 ein intensives neues und (teilweise) freieres Dasein bekommen haben.… Lês fierder

Jan Schokker syn nagelnijste boek hjit koart en bûnich De Heit en leit fan hjoed ôf oan op jo te wachtsjen yn de bettere boekhannel. Syn útjouwer hat my persoanlik ferteld dat sy it sels in geweldich boek fynt en dêr hat se fansels hielendal gelyk oan. Mar wêrom is dat sa? No, om te begjinnen leit it faaks al oan de koarte titel. Koarte titels binne de bêste. Sûnder omhaal seit it krekt wêr’t yn wêzen dit boek om giet. In ekstreem lange titel is ommers faak in teken fan ûnbeleardens of, noch slimmer, in pronksk idelteutsjen en dêr hat Jan Schokker, yn tsjinstelling ta syn ek wolris skriuwende twillingbroer, lokkich gjin lêst fan.… Lês fierder