‘Oarlòch is dichterbij at je denke! En de sirenes loeie mar en de sirenes loeie mar…’, su eindegde foarge week maandach myn kollum. Ik kan en wil nyt anders dan der un ferfòlch an geve. Want de alarmbellen en sirenes loeie nòch hieltyd in myn kòp, binne nyt tòt bedaren te krijen.
Dat overkwam mij op 18 september 2013 ok, alarmbellen dy’t ougingen en nyt su súnech. Alarmbellen as metafoar, want ut was gewoan un trein dy’t over myn burst denderde, un Blauwe Engel. Om un lang persoanlek ferhaal kòrt te houwen, ik ging met toeters en bellen in un sikenauto naar ut Sint Antonius en later naar ut MCL in Liwwarden foar un swikje omleidings.… Lês fierder