Die Weltliteratur und so auch die deutsche sind voll von Schmähgedichten – auf Rivalen, Feinde, Schulen oder gleich ganze Epochen. Man muss es nicht immer aussprechen, man LOBT damit zugleich die eigene Schule, Richtung oder peer group. Johann Ulrich König – Hand aufs Herz, wer hat den Namen parat? Er galt als deutscher Horaz, ach nein, nur als sächsischer. Honorige Zeitgenossen lobten ihn: loben und gelobt werden. Wie auch immer, im heutigen Gedicht tadelt er die Dichtung der vorigen Generation und lobt die eigene.

Lês fierder by Lyrikzeitung & Poetry News… Lês fierder

In skoftsje lyn wie ik yn Amsterdam om dêr kolleezje te jaan. In kollega fan de UvA fertelde my dat har fakulteit in nije heechlearaar Dútsk beneame woe en dat der tusken de kandidaten ek in memmetaalprater Dútsk siet. “Stel dy foar, dat hawwe wy net sa faak!”, sei se noch.

Lês fierder by Omrop Fryslân… Lês fierder

“Nederlands, als ‘t eem kan!”

Hearde ik dêr in Grinslânske tongslach? ‘k Hie Frysk tsjin de man praat. No, as dat gjin Nederlânsk is, dan wit ik it net mear — offisjele rykstaal, nota bene.
Mar goed, ik haw langernôch yn Grins omslein en rêd my dêr ek wol mei. Dat ik gong oer op it Grinslânsk.

Lês fierder by Jaap Slager… Lês fierder

Uitzicht op de Lemsterpolders

Of het er altijd al zo bij lag, er geen
eeuwen strijd was tegen het water, of ook
de inrichting, uitruil en het dagende besef
dat van land weer water maakte, leidend
tot dit uitzicht, slechts bestonden in je geest

Lês fierder by Neerlandistiek… Lês fierder