Skriuwster Jetske Bilker krijt dit jier de provinsjale Gysbert Japicxpriis foar har roman Spegel en sonde. It boek giet oer in frou dy’t demintearret en harsels dêrtroch kwytrekket.
De sjuery fynt dat se mei it boek in fakkundich literêr wurkstik ôflevere hat. De skriuwster krijt de priis op 14 oktober útrikt yn de Martinitsjerke yn Boalsert.
“Se stiene ynienen foar de doar mei blommen en gebak. Doe kaam it hege wurd derút”, sa fertelt Bilker. Wat se derfan fynt dat se dit jier de priis kriget? “In geweldige eare, ek it feit dat oaren fine dat je dochs wol goed skriuwe.… Lês fierder

Het was niet de leukste tijd. Ik begin Johan steeds meer te missen in de meest simpele dingen. Dat hij er is als ik thuiskom, dat ik tegen hem aan kan leunen, letterlijk en figuurlijk, dat ik kan overleggen, dat ik heel veel dingen niet met hem zou hoeven overleggen omdat hij allang deed wat gedaan moest worden. Vorige week ging ik naar de kapper. Anders had hij in die tijd de paar boodschappen gedaan die ik daarna nog moest doen. Wilde doen. Ten slotte in twee keer deed. Maar o, wat ben ik dan moe. Ik maakte zelf eten en, zeker als ik zo moe ben, kan ik dat niet georganiseerd doen.… Lês fierder

Waar was u toen dit gebeurde? Die vraag werd gistermiddag gesteld door Henk van der Veer aan het publiek dat aanwezig was bij de presentatie van Het wonder van 2018, het nieuwe boek van Geart de Vries met een terugblik op Leeuwarden- Fryslân, Culturele Hoofdstad van Europa. Het was op 6 september 2013, gisteren precies 10 jaar geleden. Deze gebeurtenis zou voor Friezen vergelijkbaar zijn met zoiets als de moord op Kennedy. Iedereen weet nog altijd waar hij was op dat moment.

Lês fierder by Huub Mous… Lês fierder

Doe’t ik 5, 6 jaar waar froeg juf Hanneke – op kleuterskoal ’t Koetshuis in St.-Anne, ’n failige haven – wat wij later worre wouwen.

Amerika het mij nooit ansproken maar altyd fassineerd. Ik hew inhalig de kulturele fruchten fan dat lând plokt, de skrivers, dichters, musisy. Toegelyk is ‘t ‘n post-apokaliptise woestenij, foorspelt ‘t de gekte der’t wij over fijf jaar ok met te krijen hewwe. ‘t Is de wond der’t je ôfblive motte maar dos an skrâbe. Amerika is dat wat stinkt maar der’t je dos an rúkken blive.

Lês fierder by Stichting Bildts Aigene… Lês fierder

‘Dat moat no mar ris út wêze, hear, dat skalk each op ús easterbuorlju.’

‘De hjoeddeiske ginneraasjes binne de foarige net.’

‘Wat lulst no? De oarloch is allang foarby!’

‘Do hast de oarloch ommers net iens meimakke!’

Wat ik my wolris ôffreegje, is oft takomme ginneraasjes fan Oekraïners ek soksoarte snútbokkings tatreaun krije sille – neiteam fan dyjingen dy’t har de bek holden oer de oarloch, om’t se der net oer prate koene of der net oer prate mochten. Ik haw it net inkeld oer de soldaten yn ’e rinfuorgen, mar ek oer harren lyts jonkje dat alle klapsketen by it ôfgean fan it loftalarm oan ’e hân fan mem, dy’t syn lyts suske op ’e oare earm hat, yn sân hasten nei de skûlkelder meitroaid wurdt.… Lês fierder

Hoe langer je d’r over nadinke, hoe gekker at ’t leven wort. Je ferbranne ’n berg enerzy, en dan is ’t gebeurd. Op syn best smeult d’r ’n fuurtsy na en dat is ’t dan. Of beter said, dat waar ’t. Maar der nimme wij gyn genoegen met. De mîns soekt altyd wat nijs om syn bestaan op deuze wereld te ferlingen of te ferbeteren.

Lês fierder by It Nijs… Lês fierder