kreas en kwier yn it gelid rûnen wy achter juf
fan it skoalgebou nei de gymseal
net Jan
út it lead luts hy
– wy wisten net better –
doe al nei bûten, nei de strjitkant
juf rôp dan:
rjochtút rinne, sa
rjocht as kapstôkheakjes
mar Jan as heakje siet doe al te ticht op ’e râne
in lichte luchtige simmerjas al te swier
en kleaud it hout
koest it sjen
wat wisten we
oant de dei
dat de jûn earder foel
en krekt dêrfoar de earste snie
Foto: Erfgoed ‘s Hertogenbosch
kom ris op in nijjiers
kom al dy wiven tsjin
dy’t lebberje wolle my
op ’e snút, oeral oan sitte
mei fan dy kutkapsels
stiif fan spuit en lak
krammele, griis der fan
bliid dat ik se net thús
de moaiste stikjes hier
snoeid, poeskes keal en
útnaaid foar de fijnste
leafde, wat in nocht
tochtst no werklik wier
op harren spleetsje út, ik… Lês fierder
ut harde leven fan bealegen en werken
foar ut dageleks broad met boaterhamwurst
hewwe de mannen al un moai skoftke achter hun laten
wat bliëft is ut sabeare krinkjespuien
op un noflek roestfrij stalen designbankje
in de skadúw fan ‘e klokkestoël bij de Groate Kerk
intussen fliegt de tiid fliegensfluch foarbij
is ut al feul later as de ouwe mannen denke
mar wie maakt um nou druk over foarbije dagen
sulang’t Dirk S. Donker – de stadbeiaardier-
ut karreljon in de koepel bespeult
de wizers skokkerech traach hun gang gaan… Lês fierder
Mearkelân,
troch it sjochglês
stiet de faam yn al har pracht
har hier yn in gerdyn fan sulveren rein,
har sêfte hûd gloedzjend yn it ferskûle ljocht.
in twingende koarts stiicht
as de feint ferskillende manieren besiket
har yn it unthâld op te lûken
wylst er himsels yn it ferhaal skriuwt.
earme jonge dûm “útsinnich” yn syn dilemma, hy wit,
dat dit gjin maklike ferlieding wêze sil
hoe glindich driuwend syn langst opkomt
as er dernei langet om de selsopleine ûnthâlding fan ús heldinne te beëinigjen
hite moarnsmûklaach yn novimber
en ús ynkringer hat ús faam ferliede
mei waarme tuten swieter as ryp fruit
in wyldens beweecht der yn de bloedbaan
no ûndersiket er stadich en leaflik har ûnoantaaste lichem
as se ûnder syn delikate slaggen huveret
en triljend omheechkomt, om nei in koartseftige hichte te stigen
in skronfelich rige oan de himel
dêr’t dompige hoekjes súntsjes yn fokus komme
en ferspije om har gean te litten,
dan riert de passy, stadich yn syn djipten
no priuwt er har geheimen, dielt har wille.… Lês fierder
salang’t
har brune fytske by my binnen stiet
kin ik de hiele wrâld oan, hoe kin
dat no, no ja, ik wit it wol mar fertel
it, oan nimmen net; lit se mar yn de
stront dy apekoppen en bearelullen
wylst leit se hjir en sliept de wrâld
en ik sjoch nei har as wie se ien en
al wûnder; se is faaks in muze mar
ik wol justjes mear, geduld is grut
ha gjin haast, mar bin in sneinsbern
lykas in skouwe kat komt se dochs
werom en alle kearen wat tichterby
nea en nea krigest my, mar ik ha har
gjinien oars dy’t dêr patint op hat, ik
wol, fiel my like sterk as bijehunich … Lês fierder
de karajonge fytst op ’e krykkrak, wiet grien ferve
in dûbelstange, fan de sate fan heit en mem
kofferke achterop foar wiken skjinne klean
nei de kop-hals-romp fan jan en jehanne
sy smookt sjekjes, dat is apart (foar in mem)
heit jan is in neef fan ús heit, hy is okee en âlder
kiestra syn froulju lêst er en jantsje (13) fielt har beurske
neffens him en hy wasket him sa goed, ik rûk de klok
letter rint er by syn simca wei
en falt samar op it gers
meand mei syn harre seine
earder op ’e dei
mar katten kin er oan ’e line hingje
as der in boarre tefolle is of se binne minnich
en it is gesellich as jehanne krúm praat
en paft as kúnre, wylst er syn kiestra lêst
sykje harren stien yn sondel, ik rûk de drum
twaris nocht te beroerd om nei de begraffenis te gean… Lês fierder
Ik rin de dyk del. Foar de frou
dy’t yn in tún oan ’t wurk is,
bin ik a tourist with a local bag.
Mar ik bin hjir net foar de see,
ik bin hjir net foar de stêd, ik
bin hjir foar in grêf. Mei help
fan Google streetview fûn ik
it begraafplak, mei help fan
in pear locals fyn ik it grêf.
Mei it fleske wetter en it
broadsje út ’e local bag set ik
my by dy op in muorke del.
‘Life is like spring water,’ seit
it fleske. ‘It runs in an infinite
number of shapes.’… Lês fierder