do iepenest as in skutdoar
kom deryn, seist
mar de doar komt werom
sjoch in skaad
wat oer it dek beweecht
as in swarte flagge
it wetter siert
bist bewolke, twa
ienpersoanssekjes dobberje
dream tee
ik skôgje in skilderij – de klaai fan it gesicht
in trui sjongende boarsten
der falle wurden fan skrale takken
pak in pear fan ’e grûn
hâld se tsjin it rút
blaas sêft, fang noch in pear op
slok se ien foar ien yn
fertarjend ta in fers… Lês fierder
wat wol ik leaver as yn earmen fan in frou
dreame oer wêr’t ik weikaam út it neat
mar fierder moast
as mei widzjen langje nei in ivichheid
yn ’e sliep bedobbe ûnder waarme trou?
wekker wurde as stjerren raze yn ’e bûk
fan har ûnderwêzen skonken himelsk
en fierder wei
it balten fol ferwyt oer ierdske brekken
bêdzje yn it rûzjen fan de flecht temûk?
wêr oars leit myn wrede lot fan in frijersgong
as op de ein fan wêzen it swart gat
djip fierder sûcht
mei fertriet ferfolle en fol ferlet noch
d’ eale ein foar feint en faam in bokkesprong?… Lês fierder
It is foar eefkes
( koarte berchetappe mei, is de hope, finish op de top)
it is
by de 6e draai
as de swiere rook
fan roppich roaid grenen
– der moatte hûzen komme –
ferfljocht yn in fleach plak makket
foar de walm
fan in miste bocht
der sit wat yn myn noas dat seit
dat der neat mear op te wekjen wie
gjin ferkwikking gjin swiete fredige dea
tsjin de dinnen dy’t noch steane
in aardich stik leger is foarmbehâld
loslitten in twingootsje fermoedzje ik sa
read of soks út dat part fan de kleurenwaaier
in digipiep moannet my werom yn de plende hertslachsône
ik sjoch ik beken de jungle mar moat dûnsjen bliuwe
de rook fan hars en hout springt wer op
der moatte hûzen komme
al is it inkeld mar
foar eefkes… Lês fierder
Moarns yn ’t iere ljocht
Sangeret de azem fan it bist
Minskesiel minachtsjend
Lâns it nachtpaad ferbean.
Siket waarm bloed hoeden
In wei yn ferwâde grûn.
Sjonge fûgels heech op ’e wjuk
Fan it lotterjend span geast en ljocht.
Yn ’e loft
Hinget allyk in stoarm driget,
It heislikste geweld.
It bist gûlt oerémis syn liet
Fan de honger nei moardsucht.
Wach no,
Frou en man en foetus,
Foar eltse ferskining fan it bist.
Wach no,
Frou en man en foetus,
Mei de bloedroas yn ’e hân.
Foar de honger fan it kwea.
foar Pizzi
Blommetún
Wetter rint bylâns in brêge deroer
hjir is it krúspunt fan namleaze wegen
Beweech net hastich of breinroer
in hoeke tún leit der omlegen
In feint beswit fan gang en stowen
stiet stil ynienen stiif en rjucht
sjocht kleuren lang hier wiuwen
Blommen earste oanset ta frucht
Thúskaam soalt er de fyts yn ’t hok
in wielde blommen hat er krigen
Plukguod neamde se it en tige
by tige syn namme wat in lok
lippen glinsterje by sêfte lytse tuten
kleure fisy yn tinten fan in ferlitten
hannen trilje op it oanreitsjen fan gouden hûd
strike eltse kurve, suchtsje ferwachtings
bloed sjit nei de oerflakte
fiel de waarmte foar it oanreitsjen
priuw de lucht tusken de lea
senuwen tinteljende, elektryske streamen
lofts yn in bult op ’e flier
stiif yn inoar drukt, ferstringele
en yn harmony begjinne te baarnen
lichems yn braille ferhege sintugen
it lêzen fan poëzij paden oer it siden fel
bûn oan tawijing
betsjoend troch syn oprjochtens… Lês fierder
myn ûntbleate wurden
ferljochtsje skrutele skaden
yn de delfal fonkelet langstme
en boppe de net beslepte lekkens
driuwt muskusrook swiet yn it rûn
ik haw ferlet fan in suvering
dy’t yllúzjes rou fertarret
en yn in oerstallige sûndfloed
sabeare ûnthjitten ferdrinke lit… Lês fierder