Fersen

Josse de Haan

Côte d’argent (1)

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

 

1

wjerljocht

wjerljocht sammelet kleur en fjoer
laserpylken sjitte út it wetter fuort
nêst ferbaarnt, eksters skatterje

hûs riist neaken op út reek en jiske
bonkerak sjoot balken, spikers, inisjalen
fêstlein yn in boek fan myte en leginde

rendez-vous-skommel

wurden rûgelje út myn holle
stuiterje op noas en tosken
skerp, skjin en parfumearre

morfemen wize twa skonken paad
glinsterje en reflektearje de nacht
oant de rendez-vous-skommel ferskynt

wite skipkes

sinne glûpt troch beammen
reindrip foar it finster filteret
kleuren giselje de oseaan

trije skipkes dobberje op it tij
fersjitte fan foarm, ferstopje har
wurde wyt yn ’t baarnend ljocht

*

Rinnend lâns it 4 km lange strân fan Hendaye op de lette jûn- elke dei in oardeloere – mei útsjoch op de Atlantyske Oseaan, kamen dizze fersen/observaasjes eins fansels yn myn kop omheech; as ik wer thús wie skreau ik se op, sa likernôch tusken novimber ’15 en septimber ’16.… Lês fierder

Joris D. Raven

Wiisdom

Pleatst op
1
logo.ensafh

 

Wiisdom
(de maris sapientia)

Fregest my net hoe’t it libben
syn guozzeflecht nimme moat
mar moatst dy lokkich achtsje
mei in goed stik yn ’e rêch

Doe wie wiisdom altiten
Boëthius:
Mei de kear rjochting ûngelok
is sels de groanysk ûngelokkige
fan betinken dat er foarhinne lokkich wie

Reizgers binne we
altiten let en och
wêrdat hinne?
Noch sa faak en folle
fannijs opbouwe ferneatigje
sjen fiele hearre rûke priuwe

Wiisdom soe dan wêze
stoarmen ôf te reizgjen
en somtiids skippen te ferbaarnen… Lês fierder

Lubbert Jan de Vries

de achtste dei

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

 

yn de úthoeke fan de Skrift toant de Skepping him
op ’e achtste dei
oan de hûn

efter syn brune hûne-eagen
yn de strielen fan de sinne
dûnset in krie
in spjocht dûkt
oer syn kop
en hammeret in nij swart gat
yn in deade beam
neist him
stiet in ielgoes
deemoedich as Jezus Kristus
wjukken wiid
oan de wetterkant

wylst is dêr
it delbêdzjen fan de ierde
wylst is dêr
it wrotten fan de beammen omheech nei de Himel
wylst rûkt er de delgong

yn de nacht fan de achtste dei bilet de hûn
by it ljocht fan de moanne
boppe it grêf fan de man út Earnewâld
de hûn koe him by it libben(de alpha) én kin him yn syn stjerren (de omega)
de hûn seach reeën yn it Paradys mei de snút omheech
ferwûndere…de man út Earnewâld…dea !?… Lês fierder

Syds Wiersma

Donna Ynkognita

Pleatst op
1
logo.ensafh

 

 

I

De strjitte rint leech. It feest giet fierder
yn in pakhús op ’e hoeke. Hy lûkt
my mei, as wit er hiel goed wa’t er
yn ’e hûs hellet. Elkoar krekt moete
yn in frjemd dielde taal. In smelle trep
omheech. Kroanluchters yn in útwenne
boppeseal. Unbekenden tsjin it rút
sjogge net op út reek en drank. In feest
hjir blykber faker fierd. Hy wiist my
in lege stoel by it trepsgat en rint
noch lûder bearend nei it midden ta.
Dan sjoch ik har. Se hinget mei in freondin
djip achter yn ’e romte op in bank.
Se fingertutet ferheard, trochtrape moai
yn read katoen.… Lês fierder

Edwin de Groot

Skatplicht

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

 

Krekt foar sluterstiid fan 2016 ferskynt by de Afûk de fjirde bondel fan Edwin de Groot: Sels in Tibetaan belânet op it lêst yn see.
Dizze bondel is syn hommaazje oan twa rigels út in gedicht fan Wisława Szymborska.

Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.

Dit besef fan it tydlik-wêzen spilet op ferskillende wizen en mei wikseljende konklúzjes in rol yn ’e persepsje fan wat der sa op syn wei komt en de dichter jout it taal al wie it mar om foar te kommen dat jo sprakeleas tusken skiep tenûndergean.
Yn it gedicht Skatplicht komt net allinne it foarbygean op it aljemint, it is ek in oade oan twa fan de grutste Poalske dichters

Skatplicht

(Foar Wisława Szymborska en Czesław Miłosz)

ea lake hy wite bjirken bleat
sa as dy yn ’e bosk by syn âlde hûs yn Białowieża
sûne eagen priuwt hy net mear
set himsels muoisum op in stoel

freget traach kreaket sêft wêr melke de boeren noch
yn broekophâlders mei hurdoastige hannen
op smeulend stoppellân it flaaks oanskeavje
hoe komt it dat de tongen fan myn dichters
súntsjeswei ûndersnijd binne as stjerrende Konikhynders

wy roofden allegearre as ûnbeskamme mosken
nêsthier fan har kâldklomme rêgen

sy koenen wolven aaie… Lês fierder