It-toni tar-ram ta’ Malta
lil Antoine Cassar
Il-poeta jeħodna għal passiġġata mar-raħal tiegħu.
Fi ġnien imdawwar bil-ħitan jikbru l-larinġ u l-mandolin.
Lês hjir fierder (pdf)… Lês fierder
skûleblinkboartsje
stodampen skowe loft, see en strân yn inoars earmen
splite kuierders op yn twa aparte helten sûnder liif
hollen en skonken nimme elk har eigen rûte en paad
nije kombinaasjes wurde berne yn tsjûke mist
oplein partnerruiljen bringt minsken op ‘e doele
skûleblinkstrânboartsjen mei knypeagjende ljochttoer
fjoerwetter
trotwaartegels baarne sûnder fjoer en reek
protters falle dea en rikjend út ‘e sulveren loft
sinnebril ferfoarmet hânwizer ta Don Quichote
molewjukken draaie wyld op sinnesellen
seemokken sile mei paraplu’s yn brede bekken
ûnwaar jeit de see oer strân en dyk en lân
monologen
sniewolken skowe sinne en ljocht fansiden
nacht en kjeld oerhearskje dei en waarmte
wrâld wurdt lytser, teart de gerdinen ticht
buorlju binne wytsnijd, sykheljen is in selspetear
oer strjitte en paad rinne parallel de monologen
ôf en ta ûntstiet der wat ferbining op in krusing
*
Rinnend lâns it 4 km lange strân fan Hendaye op de lette jûn- elke dei in oardeloere – mei útsjoch op de Atlantyske Oseaan, kamen dizze fersen/observaasjes eins fansels yn myn kop omheech; as ik wer thús wie skreau ik se op, sa likernôch tusken novimber ’15 en septimber ’16.… Lês fierder
tusken de spegels yn lis ik
om harren hinne
de noasje fan plôken hier
in swym sjampoo
en it drokke tsjotterjen
deselde ekster op it platdak
leit krekt nei acht jier anty
kreaket it izeren bêd fan marktplaats
mei útsjoch op útstalde etalaazje
poppen fan minne en sjouke
de oanwaaikat
fan gleone hannen en fuotten
oars net nedich as in smoarch
lekken bewuolle yn ’e ivichheid
fan de lange sneintemoarn
Foto Pieter Postma. Mei tank oan Minne Hoekstra, Natuermuseum Fryslân
wetterspikerbêd
hjitte trillet op ’t wetterstrân en see
kerlen sân ûntflamje en wurde fjoer
de oseaan falt yn harsels werom
grutte-lytse famkes dûnsje in seeballet
fakirs op de flamjende spikerbêden
sjowe sjongend it ferline en de takomst
fata morgana’s
sinne toveret skippen yn ‘e loft
fleanmasines farrend yn de see
achter sinnebrillen stoarje minsken
wetter streamt fan wolk nei wolk
stoarm horizontaal fan súd nei noard
toarst tsjoent eagen om yn toverkikers
skroeide stilte
golfbrekkers hâlde tagelyk de siken yn
ien op de top, de oare ûnder oan de foet
stilte skroeit de wetterlongen leech en ticht
achter myn eagen mûskopje fragen-tinksels
oant it lûdfakuüm ûntheitsterjend iepen batst
gedachten op ‘e rin slaan troch it skomjend wetter
*
Rinnend lâns it 4 km lange strân fan Hendaye op de lette jûn- elke dei in oardeloere – mei útsjoch op de Atlantyske Oseaan, kamen dizze fersen/observaasjes eins fansels yn myn kop omheech; as ik wer thús wie skreau ik se op, sa likernôch tusken novimber ’15 en septimber ’16.… Lês fierder
Oarekant fan it lûd, soms, kleur
Kalme geast, ûnderdompele,
yn it alderwytste, en waarmste giel.
molekulen binnenyn,
fine fermoedsoening
mei de ûneinichheid.
Sulverwyt Merkuriusfocht,
skilderet myn biente
mei it sêfte ljocht.
Do bist werom.
Ryklik, waarm sâlt,
wetter hat my ynkapsele.
Sels yn dizze stoel,
yn dizze lege keamer.
Op it droege.… Lês fierder
wjerljocht
wjerljocht sammelet kleur en fjoer
laserpylken sjitte út it wetter fuort
nêst ferbaarnt, eksters skatterje
hûs riist neaken op út reek en jiske
bonkerak sjoot balken, spikers, inisjalen
fêstlein yn in boek fan myte en leginde
rendez-vous-skommel
wurden rûgelje út myn holle
stuiterje op noas en tosken
skerp, skjin en parfumearre
morfemen wize twa skonken paad
glinsterje en reflektearje de nacht
oant de rendez-vous-skommel ferskynt
wite skipkes
sinne glûpt troch beammen
reindrip foar it finster filteret
kleuren giselje de oseaan
trije skipkes dobberje op it tij
fersjitte fan foarm, ferstopje har
wurde wyt yn ’t baarnend ljocht
*
Rinnend lâns it 4 km lange strân fan Hendaye op de lette jûn- elke dei in oardeloere – mei útsjoch op de Atlantyske Oseaan, kamen dizze fersen/observaasjes eins fansels yn myn kop omheech; as ik wer thús wie skreau ik se op, sa likernôch tusken novimber ’15 en septimber ’16.… Lês fierder
skedel mei noch geve toskjes
bonken los of brutsen
in plôk skier hier
healheech helmgers
dat de dea ûntkent
gifgrien stjerremoas
as lêste rêstplak of
beklaaiïng fan de kiste
giel poddekrûd, in
roukrânse sûnder lint
ik rin in lêste krús,
klyster sjongt it rekwiëm… Lês fierder