Krekt foar sluterstiid fan 2016 ferskynt by de Afûk de fjirde bondel fan Edwin de Groot: Sels in Tibetaan belânet op it lêst yn see.
Dizze bondel is syn hommaazje oan twa rigels út in gedicht fan Wisława Szymborska.
Je bent – je moet voorbijgaan.
Je gaat voorbij – en alles is oké.
Dit besef fan it tydlik-wêzen spilet op ferskillende wizen en mei wikseljende konklúzjes in rol yn ’e persepsje fan wat der sa op syn wei komt en de dichter jout it taal al wie it mar om foar te kommen dat jo sprakeleas tusken skiep tenûndergean.
Yn it gedicht Skatplicht komt net allinne it foarbygean op it aljemint, it is ek in oade oan twa fan de grutste Poalske dichters
Skatplicht
(Foar Wisława Szymborska en Czesław Miłosz)
ea lake hy wite bjirken bleat
sa as dy yn ’e bosk by syn âlde hûs yn Białowieża
sûne eagen priuwt hy net mear
set himsels muoisum op in stoel
freget traach kreaket sêft wêr melke de boeren noch
yn broekophâlders mei hurdoastige hannen
op smeulend stoppellân it flaaks oanskeavje
hoe komt it dat de tongen fan myn dichters
súntsjeswei ûndersnijd binne as stjerrende Konikhynders
wy roofden allegearre as ûnbeskamme mosken
nêsthier fan har kâldklomme rêgen
sy koenen wolven aaie… Lês fierder
… 