We koenen net fierder.
Oan ’e ein
fan de lange pier
by Moddergat
ticht by
Ingelskmanplaat.
Foar it earst dy middei
swijden we.
It wie sêft neijierswaar,
de sinne skynde,
de see lei stil oan ús fuotten.
As op in teken,
of tafallich,
draaiden ús gesichten
tagelyk
nei mekoar ta.
We seagen mekoar oan,
noait earder fan sa tichteby.
Us mûlen
waarden nei mekoar ta lutsen
as magneten.
We koenen net werom.… Lês fierder
‘ik sjoch om; de wolkens leinen ûnder myn fuotten
en op dat stuit skynden my Athos
en Olympus minder ûnleauwweardich ta’
(Petrarca, Beklimming fan de Mont Ventoux, 1336)
in begearich bûnte tried nei boppen koarkebreide file
fytsdissipelen ta skonken ferwurden waarmdraaid
der is hoop op in heelhûdse reis
en dêr hâldt de iendracht op
elk no allinne mei hert en holle en geast
elk no it folk fan eigen ryk en draken
wat is de spankrêft fan it liif
it kapitaal fan kadâns en hert
de top himet swier en djip
lit him dreech bemasterje
der soenen goaden en reuzen tahâlde
by de grutte wite toer
poerlefinkje shirtsjes fan Peugeot
Vini Fantini en Team Sky
wichtich by it snoeien fan beammen
is sjen hoe’t de foarm him hâldt
dat is berchôf fierwei it swiertepunt
oare prakkesaasjes binn’ foar letter
ûnderoan yn it doarp dripket it lycra leger
it terras fan Le Relais du Ventoux op
en bouwt mei barokke krollen
in pleisterplak fan ferbûn… Lês fierder
hjerstapel
ryp en soer
mei ien read wang
besletten lit
de stille moarn
de asem los
der knapt gjin tûke
yn swiet grien moas
falsto
lytse gravers komme
del meitsje gatten yn
dyn soere sop
stil litsto
de asem los
hieltiten mear
wurdt grien
reabrún… Lês fierder
mei de slingers yn ’e hannen
teknypt ta bluodderige smots
fyn ik mysels yn embryohâlding
langút op it nije flierkleed
te let hie ’k yn de gaten
it krigene bierke net suver wie
te begearich dronk ik
út dyn eagen it geile focht
en hy mar laitsje om it hoekje
fan de kast mei dat skelle lûd
deadske neilen oer inkeld glês
swarte kape fan stjerrend fjoer
ik bidde om in horrorclown
myn fantasije fûn fertriet
yn myn eigen lege grêf… Lês fierder
Ta de essinsje fan de poëzy fan Bartle Laverman
Hoe kin Bartle Laverman syn poëzy karakterisearre wurde? Hy skriuwt frije fersen. Se binne tagonklik en to the point. Direkt en keal. De fokus leit by de ynhâld, net by de taal. Mar dizze oriïntaasje is, liket my ta, net de wei nei de kearn. Wy komme fierder as sjoen wurdt nei de titel fan syn bondel dy’t hjoed presintearre wurdt: In echte Fries.
Fan de Sineeske poëzy wurdt sein dat dy eins altyd gelegenheidspoëzy is. Ik tink, dat dat sa begrepen wurde moat: in dichter wol dichtsje, syn dichtier buorrelet, mar syn hâldfêst dêrby kin fan alles wêze, filosofy, godstsjinst, de oar, it eigen isolemint, de eigen driuw nei de mienskip, de natuer, de kosmos, ja joast mei witte wat, mar de Sinezen smite har anker út nei har eigen aktuele situaasje, de tiid dêr’t se yn en it plak dêr’t se op dat stuit tahâlde.… Lês fierder
op ’e neimiddei
leinen we foar it lêst
tegearre
efter de seedyk
yn it gers
de sinne
joech noch waarmte,
mar hie fielber
oan krêft
ferlern
hy symbolisearre
it ôfskie, dat op hannen wie
en tagelyk de jeugd,
dy’t stiltsjesoan
oergong
do fagest myn triennen ôf
ynstee fan
se fan myn wangen
te tútsjen –
dêrom gûlde ik… Lês fierder
drok-driftich ratteljende rolkoffers
teheisterje tegels froulju
hakketikke hurd-hurd
foarút tusken display-dikerjende
reizgers op in fol perron nei
treinen dy’t der noch net binne
oare kant spoarsleuf leunt linich
in prachtich famke, stoareagjend
yn serene rêst, tsjin in stielen stander
de glâns fan har tsjokke
bosk ljochte krollen wint it krekt net
fan de sinne mar toveret har ta
in spoarfee – sûnder iphone –
dan wringt myn trein him
tusken ús yn as ik te plak sit
en har yn myn eachweid
werom helje wol is hja
weiwurden yn har eigen mearke…… Lês fierder