hjerstapel
ryp en soer
mei ien read wang
besletten lit
de stille moarn
de asem los
der knapt gjin tûke
yn swiet grien moas
falsto
lytse gravers komme
del meitsje gatten yn
dyn soere sop
stil litsto
de asem los
hieltiten mear
wurdt grien
reabrún… Lês fierder
mei de slingers yn ’e hannen
teknypt ta bluodderige smots
fyn ik mysels yn embryohâlding
langút op it nije flierkleed
te let hie ’k yn de gaten
it krigene bierke net suver wie
te begearich dronk ik
út dyn eagen it geile focht
en hy mar laitsje om it hoekje
fan de kast mei dat skelle lûd
deadske neilen oer inkeld glês
swarte kape fan stjerrend fjoer
ik bidde om in horrorclown
myn fantasije fûn fertriet
yn myn eigen lege grêf… Lês fierder
Ta de essinsje fan de poëzy fan Bartle Laverman
Hoe kin Bartle Laverman syn poëzy karakterisearre wurde? Hy skriuwt frije fersen. Se binne tagonklik en to the point. Direkt en keal. De fokus leit by de ynhâld, net by de taal. Mar dizze oriïntaasje is, liket my ta, net de wei nei de kearn. Wy komme fierder as sjoen wurdt nei de titel fan syn bondel dy’t hjoed presintearre wurdt: In echte Fries.
Fan de Sineeske poëzy wurdt sein dat dy eins altyd gelegenheidspoëzy is. Ik tink, dat dat sa begrepen wurde moat: in dichter wol dichtsje, syn dichtier buorrelet, mar syn hâldfêst dêrby kin fan alles wêze, filosofy, godstsjinst, de oar, it eigen isolemint, de eigen driuw nei de mienskip, de natuer, de kosmos, ja joast mei witte wat, mar de Sinezen smite har anker út nei har eigen aktuele situaasje, de tiid dêr’t se yn en it plak dêr’t se op dat stuit tahâlde.… Lês fierder
op ’e neimiddei
leinen we foar it lêst
tegearre
efter de seedyk
yn it gers
de sinne
joech noch waarmte,
mar hie fielber
oan krêft
ferlern
hy symbolisearre
it ôfskie, dat op hannen wie
en tagelyk de jeugd,
dy’t stiltsjesoan
oergong
do fagest myn triennen ôf
ynstee fan
se fan myn wangen
te tútsjen –
dêrom gûlde ik… Lês fierder
drok-driftich ratteljende rolkoffers
teheisterje tegels froulju
hakketikke hurd-hurd
foarút tusken display-dikerjende
reizgers op in fol perron nei
treinen dy’t der noch net binne
oare kant spoarsleuf leunt linich
in prachtich famke, stoareagjend
yn serene rêst, tsjin in stielen stander
de glâns fan har tsjokke
bosk ljochte krollen wint it krekt net
fan de sinne mar toveret har ta
in spoarfee – sûnder iphone –
dan wringt myn trein him
tusken ús yn as ik te plak sit
en har yn myn eachweid
werom helje wol is hja
weiwurden yn har eigen mearke…… Lês fierder
it kristusbyld ferfage
libbenswiis oan ’e muorre
hy stie der by
koe oars net as in krús slaan
de hân op it skouder
skonk him moed en meed
de klap kaam letter
as wjerljocht boppe de bosken
hie er altiten wol tocht
dat ferlies just in gewin wie… Lês fierder
