moai sekuer ha ik it túnôffal garre
moai sekuer ha ik it túnôffal garre
as kompost ferspried ik it no mei ynmoed
ik hie der gjin sin oan mar fiel foldwaning
om dien wurk te meitsjen is foar alles goed
sa ha ik oeren yn ’e sinne sitten
sa ha ik oeren yn ’e sinne sitten
hieltyd foel Williams syn boek op ’e grûn
wylst er foar har song oer dy grienige blom
op it lêst bin ik nei de krokussen rûn… Lês fierder
fluwielsêft snijt it glês my
yn de hûd in reade streek
kleuret blau fan de kjeld fertroud
as in âlde leafde fynt de pine
de wei werom yn it âlde dowehok glinsterje
fearren en stront weeiïch yn it iere sintsje
mei it finster stikken laket my stikelich út
krekt no
draach ik gjin lange mouwen
krekt no
tjirgje ik tsjin better witten yn
myn knibbeljende triennen oer de rûchte
spielt it klisjee fan it wêrom yn ’e nerven
ropt ien ik mien fan in bekende stimme
waar te nimmen mar it is de nije buorman
dy’t freget as er helpe moat mei it oprûmjen
… Lês fierder
it is nacht mar ik sjoch ljochten oan ’e kym
it is nacht mar ik sjoch ljochten oan ’e kym
wei wurdt de gedachte oan fertsjinne lean
it tinken oan it leechmeitsjen fan jins geast
bringt it besef dat goed en kwea net bestean
*
wyn en rein bûtse en strymje it wylchje
wyn en rein bûtse en strymje it wylchje
op eigen woartels oanwiisd stiet it dêr skoan
al dy miljoenen mei har drokte rinne
blyn achter in rige hypokriten oan… Lês fierder
It lêste skoalfamke
dat healwei novimber
yn in himdsje
fan skoalle nei hûs fytst,
is krekt sa
yn it moed taastend
as de lêste wite roas
yn de tún,
dy’t nettsjinsteande de kâlde nachten
noch dapper bloeit –
wat is de winter oars
as wachtsje op de maaitiid,
wachtsje op blommen yn bloei
en op jonge fammen
dy’t yn himdsjes en rokjes
nei skoalle fytse.… Lês fierder
Anne Feddema draacht syn fers ‘Great Dickator’ foar.
Klik hjir foar de tekst (pdf)
Klik hjir foar it lûdsbestân… Lês fierder
der is net folle moaier
as in nacht yn it neijier
mei in tichte tekken damp
kâld oer it lân en
dêrboppe it folle ljocht
fan de moanne
alle reden foar in
Weltschmerzsigaarke
en de treast fan
jawis: ambachtlik stookte genever
de jachthûn
oan dyn aigle-learzens
sjocht glânzjend omheech
smytst noch in blokje ikehout
yn it snoarkjende duveltsje
soest no oan Grutte Dingen
tinke wolle
hjir yn dyn eigenmakke hutte
of in fiifstjerrenfers skriuwe
yn dripjende inket
mar skrikst
fan in roffel op de doar:
de nachtmerje… Lês fierder
wat is der moaier
as yn de earmen fan in frou te lizzen
en neat te sizzen
opgeand yn it no
de leafste bisto
en ik bin in sjerpslikker… Lês fierder