Fan dy fersen
Dy’t begjinne mei:
Doch dit
Doch dat
Fan dy tsien
Geboadenfersen
Sjoch hjir
Sjoch dêr
It is sa en sa
En sa en sa
Krite, stinne, kleie
Net te hurden
Dy waffelwurden
Opdolde kolder
Kwasy opropkrêft
Hâld ho
Stopje
Net mear lêze
Net mear skriuwe
Dát soart tsien
Geboadenfersen
Kleie, krite, stinne
Mei dy eamelerij
Sille jo jo
Fersen einigje
Jo moatte der
Nea mei begjinne.… Lês fierder
Och Kobussy,
ús lytse Gasterlanner
Debussy fan it wurd,
sa gie it hurd
en wiest der al net mear,
mei dyn Quingo ôfslein
nei leanen fan de Hear.
Dyn Q
klonk altyd better
en leuker benammen
as wat de hoanne moarns
al kukeljend bestammere
doe’t Petrus Jezus miskend hie
en de Minske nei de geast
ûntmanne.
Der wurdt ferteld
datsto hjir wiest
mei dyn scootmobyl yn Sleat
en op ’e sydkant rekke bist.
It trotwaar hjir
hat ferrifeljende bannen.
Ik wist fan neat,
ast dat mar witst.
No Kobussy,
do lytse Saint-Exupéry
fan alle wiere poëzy,
krij dyn wurd op en riis
prinshearlik
troch it loftferkear
nei paradizen fan alear.… Lês fierder
it is dichtsjen
it fers wurdt myn trip
nei in nij skepsel
it is de sinne sjittend
oer in kribbich wetterflak
sjoen út in ridende trein
it is in bosk dat dript
gjin begjin gjin ein in wet
fan ferjit
in djipper ûnthâld
mei nachthippers
oer tûken fan fernuvering
lis ik myn earms om de ljochtboei hinne
hâldt it op
gjin omslachtich gedoch mear
de taal wurdt in boeresprake
kom ik dan werom yn de rein
wit ik dat it myn stêd noch is
dat it spegelljocht troch it sintrum balt
om in fers
skerp en hel
foardat it dôvje kin… Lês fierder
Wolken giselje troch neakene tûken
wyn tamtearret greiden ta sodzige sompen
reaget blêden op rudige rêgen
Protters boskje yn kloften
stekke as derwisjen dûnsjend
mei ‘t poalljocht de draak
Skrouske walen fermomje
geaen en fjilden yn nearzige iggen
dêr’t it bloed yn ieren ferklommet
It eazet derhinne, al wiken
diken en ekers strûpe derûnder
it stjonkt nei bedjer en ferrotting
Swammen welje as swolmen
absessen nimme besit fan it mosk,
‘t bosk himet as ‘n âld hynder
Buorrens en flekken ferflokke de kjeld
dy ‘t lûkt troch moarch en bonken
koalige stâlen ferwurde ta snottige stronken
De ierde ferstjert en fersûpt
yn weagen fan dampige dridze
smoart yn har smûgende longen
Hjir helpt gjin gjalp nei de himel
mei knibbels op in wreed kleed
of gesang mei gebed sûnder ein
It is no inkeld mar wachtsjen,
jachtsje nei sinnewyn of it hillige fjoer
is folslein om ‘e nocht
