Op ’e kusten fan de Middelsee
stekke B., J., B. en W.
de toer út de beammen,
fingerje it hegere
gjin idee
wêr’t de himel syn kitel hat.
De loft allinnich al
is hjir sa godlik grut
dat God wurdt reed, kuilbult, jarrekolk,
molkrobot, do.
D. begrypt
dat soks as in sipel
noch it bêste antwurd is:
healwize mantra
hasto my skyl op skyl
it ljocht yn
keard.… Lês fierder
Hoe soe ik net mear witte
dy middei datsto my ophellest
foar it earst
en wij tegearre nei Grou.
Hoe’t wy sieten yn ’e Treemter
wat ûnwennich sûnder
maten as praters.
Hoe’t wy kuieren troch de strjitsjes
en op in hoeke doe ynienen
dy etalaazje
fan Stichting It Fryske Boek.
Dat wy bij de Pikmar
op in steger stiene
en wat tuteboarten tsjin in muorke.
Datst op ’e weromreis dyn hân
fan it stjoer op myn knibbel leist
it stiet my noch wol bij,
mar it skerpst foar eagen
stiet my dochs – dêr’t jûns
myn dreamen har om spûnen –
dy etalaazje
fol Fryske boeken.… Lês fierder
Snieswit rûn fan de rots yn in smelle stream troch de keale bosk
en de jonge foks syn sturt waard wiet doe’t er fleurich de fazant
de kiel trochbiet. Fûgelbloed yn ‘e snie rûn gear ta in rare tekening,
it like wol in magysk amulet. Letter, de foks wie fuort en de fazant
bonken en fearren, bûgden tinne beammen har ferbjustere oer
de tsjustere symboalen. De ûle, mûs en marter fûnen it ek mar nuver.
De froast dy nacht wie hurd en rûch, it bloed krige in blauwe gloede.
Skuorren, reek en in erupsje. Draaiend, piipjend ljocht dêrboppe.
Satan ûntsnapte razend yn lava, skom flokte read op syn skerpe tosken.… Lês fierder
De ingel op ’e trekker rydt oer in ikker.
Dat fine de boeren machtich moai.
Dat wurdt noch wol wat mei dy nije maatskippij. Se jûchheie.
Noch mear ingels komme en siedzje mei de hân.
Hja siedzje fleurige pigminten en pleatse panielen yn ’e grûn
Dan komme der mannen mei petten en revolvers en jeie alle ingels fuort.
De natoer moat no har wurk dwaan dus krije alle boeren in nekskot.
It is it âlde én it nije. Op en yn ’e kluten in tompe God.
Earne takommend jier soenen der Ikoanen út ’e grûn komme moatte.… Lês fierder
moarnsdage ropt him om grom
by in nije dei fol brein
mei ’t piipjen fan wekker
fakânsje sûnder werklik
útsjoch en ’e skamte fan
it net wêzen wolle
ropt him om grom
altyd warber lykje foar it
alsjend each fan de machtige
buorman achter geraniums
net it ferfelen mar it net
meitellen ropt him om grom… Lês fierder
Ik stean foar it rút en sjoch dy
foar my út in wrâld oer stekken.
Shirt fan krekt meand grien, wyn
yn ‘e rôk, giest foar grânzjend
ûngeduld fan auto’s lâns nei wêr’t
men inkeld krûpend komme kin
en bekoarre wei komt. Ik wol dy
roppe, leau myn eigen stimme net,
mar likemin de trage reedlikheid
dy’t seit dy gean te litten. Ferdwynst,
ferkear lûkt op. Ik sms in feale
blyk fan wêr’t it hjir om giet. … Lês fierder