in frou makket har drok oer neat
it is in hiele keunst om jin
drok te meitsjen oer neat
de dei hat ommers altyd de blaai út ’e bek
in man tinkt:
as ik plan-út gnize wol moat
ik de bliere stofkes aktivearje
in ein fytse foar de moraal
grut nijs
dy man wol himsels mei de kombinaasjetange yn ’e earm knipe
dy frou wol harsels mei de wetterpomptange yn it wang knipe
wêrom
wolle dy man en frou de wrâld
begripe dêr’t de heksebile gûlt? … Lês fierder
Ik gong nei Machelen om it grêf te sjen
It grêf fan Gerard Reve
No wie dat net de wiere reden
(Mar it begjin is foar yntertekstuelen)
Yn ’e trein Antwerpen-Gent
Sittend op in bonkehurde bank
Tocht ik oan myn Flaamske Frienten
En in skomjend Bolleke
Bûten rûn Dulle Griet
Mei restanten fan Schalulleke
Yn stiltme lies ik in
Opljochtsjend skerm
‘Wij komen aan in Sint-Niklaas‘
België altyd oars as oars
By ús komt Sinteklaas earne oan
Ik krige nocht yn Maes
En dan fuort in liter
En dêr einlings… gau derút
Stasjon Gent St-Pieter
Middeis ha ik dan dochs it grêf sjoen
It grêf fan Gerard Reve
It lei der as in swarte monolyt
Iensum yn it snústerich waar
Ik hearde :
‘Weidzje myn lamkes’
‘Hoedzje myn skiepkes‘
Ik seach omheech
Stoep op it grêf
It klonk leech
Uteinliks kaam ik dochs
Noch oan myn gerak
Nei Westmalle, Corsendonk
Verboden Vrucht en in
Pauwel Kwak
En it ein fan dit relaas
Ik doch dit jier wer ris oan
Sint-Niklaas.… Lês fierder
Sybren Pimpel
hat my op syn begraffenis
raar te pakken hân
yn ’e deadskiste
hie er de bek heal iepen
en seach my troch spleetsjes oan
as woe er sizze –
ienris leisto der ek sa by
godferdomme,
ik krij de kop fan dat lyk
net mear út ’e harsens al is ’t noch sa
sels ûnder it neuken
bliuwt er my oansjen,
de smycht… Lês fierder
It romme, foarname, bûnt dêrkeazen oard,
dyn kertieren, dyn hôven, op wif fundamint,
ik hifkje dyn wicht, fersûp yn dyn wyn.
It lichte, trochgeande, werheljend skel lûd,
dyn leanen, stêdspoarten, muzyk foar in sint,
ik ferwinskje dyn hjitte, oertsjûge triomf.
It drokke, beboude, rikt yn ’e hichte,
dyn grêften, dyn muorren, omheechsketten krûd,
ik betsjinje dyn brêgen, oars tocht ik ’t my yn.
It fileine, dit tsjuster, yntins ferlitten,
yn gloppen, rioelen, dêr hûzet fenyn,
ik sûgje en koarje, bedongje myn hûd.
It âlde, breanedich, tiidleas ferwurden,
yn wensten, nijfoarmen, dekôrelemint,
ik sykje en strún, rin frijheid temjitte.… Lês fierder
Sompe sykhellet swier
reaget kjeld troch myn swijen
stadich siker krûp ik út de sinne
flap in wylster om har sjongen
smar slyk oer in útrutsen wurd
in weach te koart oer myn opset lichem hinne te slaan
it each op eltse blier
de ferlieding sil moarn in ferske wêze… Lês fierder
Lit my in fisk wêze
en net fersûpe
yn it protsje tiid dat ik ha
in fûgel, in fûgel oars!
en fleane, de hiele dei
mei it oersjoch oer de wei
mei de tiid mei
Dat protsje tiid
it hat my te pakken
ik sit yn it tsjuster
sûnder te witen
fan ‘t ferfleanen fan ferrin
hoe lang oft dit noch duorret
Blyn..
Wit immen hoe let it is?… Lês fierder