op skouders fan ús foarfaars
bonkich en krebintich
sjogge dêrmei efkes fierder
handich sykjen ferrast
yn de kroech bist de kenner
fan saken sa futyl
it útwreide brein tinkt mei
troch google en wikipedia
meitsje neuronen oeroeren
hjoeddeiske generaasje
is dommer as de foargeande
alsa it klupke fan Rome… Lês fierder
ik begjin
mei in sirkel en ik omspan him mei
in sirkel
in sirkel
in sirkel
in sirkel
ik lis der in evener op, kearkringen
en lingtegraadlinen
no kinne sy myn kearn net mear fine
in stjer
ik bin in stjer
ik stjer
M.C. Escher: Concentrische schillen… Lês fierder
Trije stappen binne genôch
ûntkomst der krekt de wiisheid mei
de tizeboel fan har tekendrift
knypst reafallich yn har swijen
in stadich fers troch midden
mei sied yn ‘e mûle besikest yn modder
de berte fan in nij ferhaal te rispjen
se hat allang it paad foar dy oanfage
hoechst mar om har hals te krûpen
dy yn har ûnwennigens del te jaan… Lês fierder
de blondearre man wol der jild foar sjen hy spuit syn gal
in frou mei in holdoek treent it pupillealvetal
in rampjier de stoarm raast oer it lân de diken brekke
se binne der dy’t net bûge en har net ferbrekke… Lês fierder
wy sitte op ’e barte
by buorfrou achterhûs
ús brannettels bloeie
by har troch it stek
lykwols krije wy
kofje en wat derby
oare kant sleat gapje
skiep ús oan, klinkt slach
fan in klyster, dizz’ kant
pypboartet kat mei mûs
troch it kroas skowe
einepyk en ein, foarby
eardere huzen hiel oars
as dizze mar wy jonger
en grutter doe ús dreamen
mear minsken libben noch
mar ek minder want
dy’t dizze dagen
op ús hiemen boartsje
wiene der noch net
de loft kleuret read as
de rosé dy’t buorfrou
ynskinkt, proast
op de minsken en
huzen fan doe, proast
op dy fan no
net folle mear te winskjen
beleaven net, we kinne dit
ommers amper neikomme
ûnderhâlde, slaggen as dy
fan opkommende tonger
net te kearen, proast
op dy’t oer safolle jier
dizze huzen, hiemen
wolkje ús wurden
út ’e sleat wei krûpt
de damp yn ús klean… Lês fierder
Dêr, tusken de stiennen en yn it sân
dêr’t heech it strakke tou oer spand is
dat freget om holle rjocht en earmen
wiid en om ’e wyn dy’t twirret yn hier
en om ’e fingers, dêr fynst it net ast
sikest. Net yn de rook fan skjin papier
of spuonnen hout.
En yn it stille wyt net. It freget om
in doelleas gean de buorren út, sûnder
immen acht te slaan en dan ynienen
út in doar dyn lytse hûn dy’t jierren
dea wie. Om nachtlik blaffen freget it,
om skerpe tearen yn in fuorttreaun
lekken oer de grûn.
Bliuw dêrom lizzen yn dyn bêd hjoed
en lit de dei op wolken fierder farre.… Lês fierder
