Ik soe ta har yngean op de berch Uixachetecatl,
dêr’t de Grutte Geast net sûnder talint op ferskate
snaarynstruminten spile om te ranen har stiennen hert.
O dochter fan Oboth, striidrop it hynder op,
trommelje op de hynstekop,
waai jo read hier dêr’t grize triedden groeie
oer it ierdryk, slaan mei de sturt
de grize mantsjes yn ’e snút.
It tafal is ús fijân, de tsjerke in gebou
en de skerpe brêge sa smel as in swurd.
Ik sil jo smarre mei myn triljend sied.
Ik sil jo waskje mei myn sâlte sjippe.
Jo binne skjin, jo binne in tunnel,
jo moasten oars mar net stjerre.… Lês fierder