herinnerst dy dy beam
yn ’t lân achter hûs
mei touwen en in planke
skommelen w’ de simmer lang
âlder waarden wy
it boartsjen waard tútsjen
wy fersprutsen mekoar
tûken hongen djip oer
ús beskûl yn elkoar
triennen yn fjouwer eagen
nijbou easke omseagjen
leechte follet it fermiste
de tins bliuwt hingjen
yn ’e swietens fan it lok
herinnerje dy… sa ek my… Lês fierder
yn skom bebêde leit it dêr,
fersmiten hast, oanspield
bewarre ljochtfang út djipten wei
fan ivich weagjend wetter
wûnfocht út rûzjend baltysk grien
ferstienne yn syn tiidsferhaal
omwinteljend yn tsjusterens
bereizget sâlte grûnen
trochsichtich goud, omsletten
stjurre libben dat brâning socht
en ljochtomspield klear tsjûgje wol
fan ûnbeslipe skjintme.… Lês fierder
hoe’t it begûn it daagjen omskreaun mei taal rigels of krekt it wyt
der tuskenyn bûn dat ferhaalt in kommen en gean fan de nachten de
dagen
ta dagen makket it ûntbrekken fan wyt de letters de wurden der
wie ris
net ien derby tichtmitsele no mei de keunst fan ’t oertsjûgjen
en it Skrift is suver want it boek is tsjok in tsjok boek
oer hoe’t it gien is neam al it oare ketters praat
Al draait om ús, Galileo Galilei!
de ierde te swier en klim oer de sinne fal oan de oare kant werom
wy draaie der net omhinne sa is it skreaun do silst it net winne
wy skake mei it swart en wyt fan taal mat is gjin opsje
ús kening sil noait om kom werom fersmyt dyn bernich praat
knibbelje foar de bûtenkant ús muorren fan perkamint bûch
lit ús it wurd de fear de inket brek thús yn Arcetri
achter de kleden dyn tosken op de lear de boeken
tink ast it net litte kinst
mar it wyt dat mist is uzes loadse wy it rap en rút
de dagen dêr’t hja yn duorje it ûnthâlden faak net wurdich
en dan net slim as guon oer de râne falle
dat is de wierheid út de grutte hûzen wei gjin plak foar moederaasje
kom net by de ôfgrûn al helpe wy mei in triuwke by need
as it skreaun is of sa gau it skreaun wurdt dat it sa moat
nimmen fan ús bliuwt bern Galileo
en mar in pear wenje yn grutte hûzen… Lês fierder
de raaf oan de loft
de do yn de nacht
de pod op ‘e râne
de fisk yn it djip
de sinne makket in V
de moanne wurdt planeet
de grûn libbet fan leafde
de see smyt in hynder
de gerzen rinne oer
de blommen dûke ûnder
middenmank it libben
ferwûndert him in stjer
Skreaun by ‘Verbum’ fan M.C. Escher
(Priiswinnend gedicht JM-Priis, sjoch dêrfoar hjir)
It sân wie sân, sa fyn as sûker dêrt sy
as bern yn boarte en harsels fergeat;
sy wie samar in bern op knibbels yn
âlde boartersklean en lytse learzens.
It wetter wie wetter, griis en grien fan
waad en see mei skom fan fiere kusten;
sa lyts wie sy, hast sûnder wêzen yn
it wylde stowen fan de wyn.
Mar boppe har altyd de loft, in blauwe
hân dy’t mei wide fingers wite wolken
foarme en grouwe drippen falle liet.
De grinzen fan har lân wiene de tichte
hikken en it skerpe griis fan stikeltried;
in bolle dy’t syn snuvend skaad smiet
oer it toarnbeisykjen fan de fammen.… Lês fierder
Dizze ierdbal is fan hout, útsnien
binne de seeën fol fisken, de finnen
it lân. Harren bolle koppen stekke
ta it wetter út, it duorret net lang
of de iepen mûltsjes snippe
buollen út de loft. De tiid woe
poatsjes bernje. Safier kaam it net
– ingels hawwe wjukken en
dogge de hannen gear, duvels
drage flearmûsflerken en
slaan de kloeren út –
want wa boartet der mei?
De hoallefoaljende fisken
ferslite it waarme hout
fan de lytse sinne. Finnen wine
har yninoar, reitsje fertyske en
de bedragen wrâld ferdjert.
Immen ferbruts it heinen en fangen.
Skreaun by ‘Bol met vissen’ fan M.C.… Lês fierder
foarmjend draait it klútsje
dyn weakens lit ’m knipe
krijst de namme
sa’t ik dy hjit
ûnder myn hannen krijst stal
al draaiend befingerjend
klútsje klaai nei myn byld
mei de goede oanpak en dosearring
rûnens en kontoeren sichtber
hjittens fan ûne feriviget dy
kuollest myn tins ta wierens… Lês fierder
…