…and I stand and watch…
Henry van Dyke
Parabel of Immortality
Weireizgje
it oerd sipelt
sûget fêstberet
ta libbensân
ûnder deastil neidigerje
fan dy
skoender op kimenkoers
wei fan ouwer en kaaidyk
oant ien seit
dat wie it en
dwerset ôf nei it
slûgjend leech
Ynkomme
it lit net gean en
bitter tynt noch mar
súntsjes yn’t
ûnthâld
besef dy
reven los
waaksend oanwinnend
dêr bist
swij ik stilwei
rinst mei op
nei it heech
dêr’t it spoeket… Lês fierder
dêr stienen se te swaaien se wuifden ús út allemacht út
ús heit en mem op it paad fan ’e tún mei sa’n tachtich
sentimeter tusken harren dy’t net mear oer te kommen
út te hâlden of te bestreakjen wienen mei fingers of mei wurden
sy swaaide: it soe ommers altyd sa bliuwe dat ien fan ’e bern kaam
en wer fuortried en hieltyd minder, al mar grizer en alles dizenich
mar heit en mem it âlde hûs it spoargat en alle bruorren en susters
dy bleauwen dy gienen har noait mear út de holle wei.
krekt noch hie se dronken út it kopke mei it stikje derút
it leppeltsje brûkt mei de toer fan it doarp dêr’t se de lêste skoften
faker tahâlde samar wer sûker nei in heal libben sûnder
oan en ta en om ‘e nocht hinne en wer rûn mei it bonbonskaaltsje
noch fan har trouwen by har kasten lâns it kabinet mei de foto’s fan in ferline
dat him út hieltyd mear hollen weiwine sil se hat der gjin weet fan
mar it is de lêste kear en ôfskie nimme kin se net fan it kopke en it leppeltsje
en de ôfwaskkwaste de pylders fan har tsjintwurdige tiid
fannacht lizze se op har eigen matras ûnder har tekkens mei de lekkens
dy’t se útsocht en kocht by sûp en stút it folle ferstân gjin stekje los doe
neist de man leit se dy’t se útsocht by sûp en stút en it folle ferstân
se sille tegearre sykhelje de sliep fan de skuldeleazen sil se sliepe
en se sille tegearre wekker wurde, waskje en wachtsje
oant it safier is, oant se it túnpaad deltoffelje sil wa wit sizze se oant straks
gehoarsum yn it buske stapt en swaait nei de man op it paadsje
se wit it net, mar se wuift foar it lêst nei har tún, nei har hûs… Lês fierder
In a little while
I’ll be gone
The moment’s already passed
Yeah, it’s gone‘How To Disappear Completely’
Radiohead
dy song oer dat weiwêzen
wol hjir mar eins ek net
dat blauwe floei
fan wat komt noch
en lokket
en dat wolle… Lês fierder
oer it ûntstean
de Sinne:
sjoch, it goudene ljocht brekt, rûnom brek ik iepen
in eksploazje fan begjinnen, lûdleas
en grimmitich, mei in skok fan pynlike ferlossing
bring ik it orgasme nei in hichtepunt
yn myn limoer swalkje stjerren nei harren stee
folje konstanten de maagdelike leechten op
de Ierde:
ik fiel dyn fruchtbere fingers oer myn teare hûden glydzjen
stoarmje neiels in Panspermiaans spoar
fan ûnteigening, provosearje de bleate prematueren
litte myn keale lichem in Genesis lije
ûnder dit habyt fan wiidfiemjend potinsjeel
werskeppe stringen de drinteljende atomen
it Libben:
ik bin it Opperwêzen, machtich nietich parasyt
yn lytse skûlboargen fan klaai en drek
ming ik de weake krûden fan bestean
boetsearje sellen sûnder eagen, driuw
siel, geast en dea gear as in earste sucht
yn it fluwielen kokon fan bewenne fel
oer de opgong
de Sinne:
myn krêften flamje ûnevenredich
troch folslein transparante omkriten
mei in straffe oerwyn triuwe seizoenen
lâns ûneinige hektaren neaken himmelfjild
regearret myn oansjoch de oanbidders
dy’t harren werfine mar fergean yn âlde tiid
de Ierde:
yn myn lânskip iepenje no tûzen gesichten
lyts en brekber yn ûnstjoer oansetten
op myn tinne hannen fan bosken en see
op myn bedobbe holle fan bergen en dellingen
sjonge se psalmen, brekke se fluezen
leafket eltsenien myn longerjende lea
it Libben:
bonken en fleis ferrottet yn dwingerdong
bedimme kriemingen kroadzje de nije lichtings
feroarje de dage yn myn foardiel
dit is myn opgong, ik bin as fâd oer jim
yn al myn eagen raaidûnsje de refleksjes
fan oanstoarmjende fasaden jim temjitte
oer de tariedings
de Sinne:
strieletentakels sykje yn eltse tsjustere romte
ek al draaisto fan my ôf, ik sil dy fine
want it bern datsto opsmiten hast
spegelt my nei dyn oare side
as in Judas foar tritich sulverstikneonljocht
it trijefâldige lûd draacht fier yn dizze fakuümnacht
de Ierde:
myn iepen finzenis folje ik mei ferjage dreamfolk
elts treffen beweecht no kontinintaal
ferbine de sêfte toanen fan fjochtersgesangen
skrale krassen skansearje myn hiele gesicht
mar hja bliuwe blyn foar de apokalyps
fonkeljend yn myn kniesde eagen
it Libben:
Pandoara’s doaze stiet wif, swart sko ik mysels
op it ferkearde paad, brek it deksel iepen
en fermannichfâldigje de populaasjes yn ûneinigens
trek sielen yn sûnde op in ûndergrûn fan mesread
mosk, in moeras fan modder, in fjild fan sânfâldige
swarte orchideeën mei stomoal deadlik as Pompei’s azem
oer it ferlitten
de Sinne:
it misbeteart, myn ûndergong skildert
grutte skaden, in leaden dize oan ’e kim
bin ik de healwize paadsljochter yn dizze beierboel
mei myn lêste strielen foar in nije nova
in himelske poarte nei it berteteken fan in poppe
yn in oare diminsje, yn in oar begjin
de Ierde:
har dagen reitsje fol, en ik stjer mei har mei
as in fernietigjend fjoer yn âlde bosken
dy’t romte makket, himmelt, oplost
roekeleas it fersmoarge stof mei hoarterige hannen
yn de sterile frijdom fan fergean neiwiuwt
beminde fundeminten dogge gjin fertuten mear
it Libben:
stilte ûnstekt no it swartsmolten ljocht
ik gûl net mear foar myn telgen, de kosmyske keatling
is ferbrútsen, blyk ik doch de útstrûper
ferpolvere troch te swiere tiid, preekje
in iepenbiering foar dit gehiel fan alles
wat werom sil floeie ta ien ticht punt fan absolut neat… Lês fierder
Dizze tekst is printe yn Farsk 100, in ienmalige papieren útjefte fan dit tydskrift. Dêrom stiet dy net hjir online.… Lês fierder
Dizze tekst is printe yn Farsk 100, in ienmalige papieren útjefte fan dit tydskrift. Dêrom stiet dy net hjir online.… Lês fierder
Dizze tekst is printe yn Farsk 100, in ienmalige papieren útjefte fan dit tydskrift. Dêrom stiet dy net hjir online.… Lês fierder