De rots, in mearke.

Der wie ris in rots, en de rots hie syn nocht. Faaks sille jim tinke, wat in ûnsin, in rots is him ommers net bewust fan himsels? No, yn it foarste plak: dit is in mearke en dêr hearskje oare wetten, en fierders wie it gewoan sa: de rots hie syn nocht.

De rots bestie al fier foar’t de earste dieren en planten op it toaniel kamen en de minske wie ek noch lang net útfûn. Hy makke ûnderdiel út fan in grutte formaasje by wat doe de kust fan Bragitië wie. Hy hong, tegearre mei syn bruorren, heal oer it wetter fan de oseaan hinne.… Lês fierder

Halbe, de drummer, hie de foarige deis syn kop keal skeard. John, leadsjonger fan de band, fûn dat mar neat, se wiene dochs gjin skinheads wol? By de optredens moast der mar in pet, mûtse of prûk oerhinne, sa ornearre er.

‘Nee, man, ik bin boeddhist wurden!’ wie de replyk.
‘Kul!’

Efkes letter mishannele Halbe it drumstel mei alle agresje dy’t er as boeddhist yn him hie, simpele ritmes, mar mei in alderheislikste drive. Jaap, de man fan de elektroanika, drukte op in knopke fan syn keyboard en, earst tige sêft, kaam de driigjende basline opsetten, skerp en mei in tsjuster grommeljende ûndertoan.… Lês fierder

It famke lei op in bedsje fol mei reade roazen, de sniewite hannen gear oer it justjes wulve boarst, de eagen wiid iepen. Har eachlidden trillen betiden in bytsje, se wie dus net dea. In swiere sucht, it begjin fan triennen, in huverjen dat oer har hiele lichem hinne luts, fan boppen nei ûnderen, en wer werom. In mankelyk liet oer dappere ridders en sierlike jonkfrouwen rôle fan har bleke lippen, har lûd wie heas en ûnfêst.

‘Heidi! Sjit ferdomme ris op! Hast de wekker net setten? Oer in kertier begjint de skoalle al!’
‘Ik bin net lekker mem, ik fiel my mislik.’… Lês fierder