Twa grutte koppen, dampend fan langstme. Se rûke nei gember mei sitroen, nei ferwachtingen en rôze dreamen, in belofte fan dêr‘t gjin tiid en gjin romte besteane.
Ik drink fan myn tee, en ferdrink yn dyn eagen.
As antwurd steksto dyn hân nei my út.
Myn hân siket, fynt, hâldt fêst, hâldt fan.
De tafel sit yn it paad, te grut, te hoekich, te swier foar de hieltyd krimpende romte tusken ús yn. Dyn rook berûzet my, safolle swieter as it Fryske dúmke op it pantsje.
As de tee op is, bin ik hast ferdronken. Ik hap nei lucht, wol my oan dy fêstklamje, winskje dyn sykheljen yn myn longen te fielen.… Lês fierder

Els stiet mei de fuotten yn it wetter. De wyn is kâld, it wetter noch kâlder, mar de sinne is al waarm. It rimpelige oerflak fan de mar skitteret, it wetter klokt sêft by de wâlskant op.
Se fielt dat der in spanning yn de loft hinget. Is it de wyn dy’t it meibringt, binne it de fûgels dy’t deroer sjonge, is it de fochtige ierde dy’t it har ynflústeret? Se wit it net, mar se fielt it oan alles.
It lytse sânstrantsje is leech, it boarterstúntsje in eintsje fierder op  ferlitten. Noch wol.
Oer in pear moanne, dan sil it hjir wer drok wêze.… Lês fierder

‘Wêrom kin hy no noait ris nei my lústerje!’ Gûlend jout Marchje har op ’e bank del. Wêrom is har freon sa no en dan sa’n ferskriklike hurk!

Se aait har kat Boris dy’t oprôle yn ’e hoeke fan de bank leit te sliepen. Hy begjint daliks te spinnen. Har triennen dripkje op syn read-oranje hier.

“Gelokkich kinsto wol hiel goed lústerje,’ flústeret sy. ‘En boppedat fertelsto noait wat troch oan in oar.’

Boris iepenet ien each.

‘Ja, duh. Oan wa soe ik it fertelle moatte,’ brommet hy. ‘Dyn freon lústeret alhielendal net nei my.’… Lês fierder