Hy siet efter it buro, lies wat stikken troch en nipte foldien oan ‘e kofje. Noch in pear wike en dan wie er frij man.
Hy seach ris by it liif del: lokkich koe er noch tusken de fuotten troch de flier sjen, hy wie noch like slank as by syn oanstelling, nea de kantsjes der ôfrûn.
Sa mimere er wat troch doe’t de boade himsels oankundige mei de ynkommende poststikken ûnder ’e earmtakke, de lêste nijtsjes fan it ôfrûne wykein, wat nije agendapunten, mar boppe al in kanne mei farske kofje. De man kaam wat ûnhandich oer, hy hie wat in reade kleur.… Lês fierder

‘It is hjir knap dridzich Bears!’
‘Ja moast útsjen wêrst de fuotten delsetst, it is net om ’e nocht dat wy mei in tou oan mekoar fest sitte.’

Hjoed haw ik dus in petear mei feehâlder Bears fan it Heidenskip, hy is myn gids op reis troch it grutste reservaat fan Fryslân, ‘de Oerpolder’. Hy docht it gidswurk hast al tritich jier, mar sûnt it ferskinen fan it boek oer de polder is it noch folle drokker wurden. Bears hat der neist de feehâlderij in folsleine baan by krigen. Frou en bern hawwe it buorkjen oernaam.

Oer syn oerlibbingstochten mei dielnimmers seit Bears:
‘Ik rin it hiele jier mei minsken troch dizze mieden, somtiden mei groepen fan tsien man!… Lês fierder

Op ’e Merkestrjitte rin ik mei in mikrofoan op in groep dielnimmers fan ’e ‘tocht der tochten’ ta. De Kopman rydt mei in slakkegonkje foarop as er foar my stoppet en ik it wurd nim:
‘Wêr komme jimme dochs wei?’
‘Wy koomn uut de Westerein; doar stoane ônse húskes, kinn ie dat niet aan ôns dracht
sien?’
Ik gnyskje eefkes skiepeftich:
‘Nee,’ sis ik, ‘soks hie ik fuortendaliks net opmurken, mar it falt my wol op dat jo der in bytsje oars by rinne as de oaren fan ’e groep!’
‘Ik neme as foorman un belangriek plak in, dus dan maggie der ok wat anders útsien.’… Lês fierder