Tekst fûn op in oan twa siden beskreaun snústerich papier op ’e boaiem fan in jirpelkistke.
Datum: de 11de fan ’e blommemoanne 19 (kladde fan it ien as it oar, ûnlêsber).
Ferslach fan in gearkomste fan debatingclub Loquitur et Audit yn it sûterrain oan ’e Spinozasingel nr. 63. It is nei tsienen en fan in debat is net folle mear te merkbiten. De preses, Mies Zwatelaar van Afferden, hat it offisjele diel ôfsletten mei in dronk op ’e reednerskeunst, de folibiliteit of de elokwinsje. Fuort dêrnei foel hja fan it lytse poadium dêr’t jo as preses op stean moatte as jo in offisjeel diel ôfslute.… Lês fierder
Ferhalen
Op fakânsje
Wannear’t ik de doar út stap, wurd ik begroete troch hjerstich sinneljocht dat in noflike oranje gloede oer it gehiel útspraat. Mei in pear stappen bin ik op it strân, de weagen skolperje oer it sân. In pear libellen gûnzje om my hinne en kinst de skaden fan fisken yn it wetter sjen. Gean even op de loaie stoel sitten tusken de pompoenen. Dy kinne aanst rispe wurde en omtsjoend wurde yn lantearnen, yn ferskillende soarten en maten en fjouwer kleuren.
Helje it ark út de bûse en doch myn deistige rûntsje oer it eilân. Fossilen út de grûn, appels en ikels út de beammen skodzje en sa no en dan de bisten dy’t hjir wenje dei sizze.… Lês fierder
Met een boekske in een hoekske
Atze van der Veen siet as in hearremyt op in skilderij út ’e iere renêssânse, tusken steapels boeken en boekekasten, dêr’t guon planken fan knapt wienen, sadat de boeken, dy’t der op stienen eins leinen op ’e rige boeken dêrûnder. In útspranteljend boekeuniversum. Hjir hearske in guodlike boekegeast, eigner fan in antikwariaat, dêr’t miskien heechút, ien of twa minsken op in dei binnenkamen.
Boeken alsa én goede boeken fansels. Dêr soarge Atze wol foar. Boeken, jawis…heech opsteapele… besteapele… ûndersteapele… fersteapele… neam mar op. In skatkeamer as de tombe fan Toetanchamon… hillige serendipiteit, foar wa’t der tiid en muoite foar naam om by Atze te sneupen en te strunen.… Lês fierder
Winsk fan in skilder (2)
Wat hienen jo no winliken oan sa’n stimke yn je ynderlik? Gean der mar hinne?
Hjir gjin lyts mantsje mei pet mar in giel plastifisearre plakkaat op ’e doar. Fedde lies it …Covid 19…bladibla…ticht.
Krekt op dát stuit gong de doar iepen en kaam der in man nei bûten, in man mei in grut read burd en wyld read hier, dat alle kanten út syn wei socht.
Hy seach Annema en die fluch syn masker foar, dat sa like it alteast, earne ferstoppe sitten hie yn ’t burd. Fedde Annema skrille in heal meterke tebek en goaide derút: ‘Ik bin skilder en kom út Fryslân…foar Bacon syn atteljee… Mata Hari?…Alma… Lês fierder
Winsk fan in skilder (1)
It teäterbarren yn Ierlân siet derop foar keunstner Fedde Annema. Hy koe no einlings nei de oare kant fan it lân, om noch te genietsjen fan in pear frije dagen. De National Gallery yn Dublin wie syn doel. De kolleksje fan it museum wie wrâldferneamd en omfieme wurken fan skilders as
Mantegna, Caravaggio, Titiaan, Vermeer, Rembrandt, Monet en Picasso. Hokfoar snobbersguod hienen hja eins net?
Mar ja, mar ja, mar ja! It wie Fedde Annema fansels…en op ‘e dei dat de skilder yn Dublin oankaam, gong de stêd wer yn in faze fan de sabeare lockdown…mear locktown.
Fedde hie it lêste nijs net folge om’t it sa’n drokke gekkeboel west hie.… Lês fierder
Fiif ferhalen fan Thøger Jensen
Thøger Jensen – I vores familie kan vi ikke lide ubåde (Borgen, 1998)
Oersetting: Geart Tigchelaar
Hy hie ea in kolly hân
No hie syn mem har beklach wer dien oer har skoandochter. Hy hat nea wenne kinnen oan dy mem. Tajûn, it wie net de perfektste frou dy’t er foar himsels útsocht hie, mar it wie yn alle gefallen net oan jins mem om jin dat witte te litten. Se krige nea har nocht fan it kleien. Sa wie se bgl. ek net tefreden mei syn pensjoentegoed. Hja litte, dat wie hiel dúdlik.
As syn mem in hûn west hie, hie er har ôfsketten.… Lês fierder
Koroanakrisis
Mei it pakje fan Bol.com yn ’e hannen rint er it hiem fan it hoekhûs op. Hy docht dit wurk no al sa lang, mar alle kearen is er wach op de mooglikheid dat earne ûnferwachte út it strewelleguod in hûn oandraven komt. Hy hat gjin hekel oan bisten, mar op bisten kinst nea alhiel oan, hat er fan thús út leard. Alle kearen tinkt er der efter oan dat minsken helte ûnbetrouberder binne. Benammen yn dizze nuvere tiden.
De situaasje doocht net hielendal, om’t er skoan wit dat frou M. Feenstra fan de Leeststrjitte nûmer 49 yn Waadwâld gjin hûn hat om’t dizze rûte al tsien jier lang syn fêste rûntsje is.… Lês fierder