It wie deastil om Chevalier de Seingalt hinne, algemien better bekend ûnder syn wiere namme: Giacomo Casanova. Mar hy hie him de deis dêrfoar krekt as de Chevalier foarsteld oan it groepke minsken dêr’t er mei de koetsewein mei reizge, dus hjoed soe er de Chevalier spylje, in rol dêr’t er op it stuit noch net klear foar wie. “It libben is der hast út,” sei er wanmoedich tsjin syn spegelbyld foar him en hy die dat sa súntsjes en stil dat de omjouwing der neat fan meikrige. Oars in behoarlik earmoedige omjouwing, moat der by sein wurde. In hokje fan âld hout, yn in al krekt sa earmoedige, fertutearze herberch, dêr’t er de nacht trochbrocht hie.… Lês fierder

It hûntsje wie efterbleaun by de keldersdoar en siet no oan ien stik troch te blaffen. ‘Ja hear… ik hear dy wol Bearke… âld kefferke,’ sei de man, dy’t ûnder yn ’e kelder oankaam wie. ‘Ik kom aanst wer by dy… it baaske moat earst wat wichtichs dwaan, dêr kinsto net by wêze te drokte meitsjen, miskien smytst noch wat stikken… no, dat kinne we net hawwe no?’ It hurde ljocht dat fan it keale lampke kaam, die him suver sear oan ’e eagen. Hy seach nei de buorden, lofts seis fan de grûn ôf, yn ’e midden, foar him, wer seis en rjochts fan him nochris seis, allegearre twa meter lang en sa’n tweintich sintimeter breed en hielendal fol steand mei wekflessen en wekpotten.… Lês fierder