Geart Tigchelaar fytst op dit stuit de wrâld om. Dat jout him in weareld oan ynspiraasje foar gedichten en ferhalen. Yn dizze rige skriuwt er ferhalen dy’t situearre binne yn de lannen dy’t er oandocht dêr’t de skriuwer/fytser sels in gruttere of lytsere rol yn hat. Hjirby it earste ferhaal.

Das Badezimmer

Hie der noch bykomme moatten dat it reinde, mar oars. Hy wie fan ‘e moarn net yn ‘e stimming om te praten, syn beide kollega’s hienen fuort wol yn ‘e gaten dat de pet ferkeard siet. Hans und Peter wienen wer like fleurich as altiten en negearren him mar, se wisten op ‘t lêst wol hoe’t se mei him omgean moasten.… Lês fierder

Myn bewustwêzen kaam as in sêft streamke wer yn myn holle. It wie noch swart om my hinne, mar dat kaam om’t ik de eagen ticht hie. Troch in skreefke liet ik stilwei it kâlde ljocht op it netflues falle. Myn linkereach wie hielendal opsetten. De kop bonkte my as waard der allegeduerigen mei in stoarmram tsjin myn efterholle beukt. It ljocht wie mar kwealik te fernearen, mar ik seach in lyts hokje mei heech oan ’e wand in finster. Sa te fernimmen lei ik op in bêd, in wc yn in hoekje mei dêrnjonken in taffeltsje en in stoel. Ik hie genôch films sjoen om te witten wêr’t ik wie, dat ik die gjin muoite om de stielen doar te besykjen.… Lês fierder

Ik skrik fan de man dy’t my oansjocht yn it spegeljende winkelrút. It is net it antlit dat ferfoarme wurdt troch de reindrippen. It binne de eagen dy’t my in tel de siken benimme. It fjoer dat der ea suver útspatte, is alhiel dwêste.
Myn foarholle wurdt wiet ûnder de mûtse. As de winkelman my fuortstjoere wol, fernim ik pas dat ik mei de kop tsjin it rút oan hingje. Ik kochelje in ferûntskuldiging, sykje omdôch yn myn binnenbûse om sigaretten en toffelje de strjitte út dêr’t ik wer opgean yn de massa.
Striemin waar, mar der sil fan de keapsnein gebrûk makke wurde.… Lês fierder