Ferhalen

Yolande de Kok

De widdo Joustra

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Der binne dagen dan drink ik net. Mar yn novimber yn de dunen is de widdo Joustra gewoan medisinaal. Sels as it sa hurd reinde dat ik dweiltrochwiet waard en jûns in droege ûnderbroek oandwaan moast, bin ik noait ferkâlden wurden. Myn jas is wol in waxcoat mar yn ’e dunen is der altyd wyn, en dy jas waait omheech. Hjerstmis hat eltse dúnman ferlet fan in goede slok.

As de widdo der ek yn fan dy lytse fleskjes west hie, sa as oare drank, wie it faaks oars gien. Mar de widdo is tradisjoneel en der hâld ik fan. Sy is der allinne yn literflessen.… Lês fierder

Joël Huitema

De rjochtsaak fan O tsjin U, ûnder de tsien sifers

Pleatst op
1
logo.ensafh

(Nei it foarbyld fan ‘Sigma tsjin Tau’ fan Lûkianos)

Wy skriuwe 29 febrewaris 2014 dat menear O in rjochtsaak oanspant tsjin menear U op grûn fan yntimidaasje en tsjeafte. Wat dit lêste oanbelanget soe it gean om de klanken dy’t skreaun wurde mei in oerkappe u. Dizze klanken soene eartiids menear O syn eigendom west hawwe.

‘O rjochtfeardige sifers, ik wit noch dat it tafoel, de ûnrjochtfeardigens fan dizze menear U en dat it gjin needsaak wie om fanwegen te kommen. Ik koe de skea ferneare en ik bearde dat ik net seach wat der skreaun waard, allegearre út myldens. Mar troch syn arrogânsje en wetteleazens, koe ik neat oars as him te noegjen by jimme te kommen.… Lês fierder

Ane Bote Jukema

De groeispurt fan in lytse boer

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

It wie nachts trije oere doe’t Klomstra wekker waard fan in frjemd lûd. De boer kaam fan ’t bêd ôf, die de doar fan de keuken nei de skuorre iepen, die it ljocht dêr oan en doe seach er midden yn de skuorre in ûnbidich grutte man stean mei in pakje hea yn de hannen.

‘Wat moat dat dêre, bliksem!’

‘Goeie,’ sei de grutte man. Hy wie seker twa meter lang en hast in meter breed. ‘Ik woe in pakje hea fan jo keapje foar myn geit.’

‘Soa, midden yn de nacht?’ Klomstra wie sels mar in lyts, tin mantsje.

‘Ik miende dat boeren der altiten betiid ôf wienen, dat ik tocht: kom, ik weagje in skot.… Lês fierder

Anne Feddema

De romantikus

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Dêr lei de skilder lekker te koesen, midden yn ’e bosk, op in iepen plak tusken it hege griene gers en fears. De man hie, dat koenen je sa sjen, mar in daaldersk plakje útsocht om ‘en plein air’, yn ’e frije natoer, te skilderjen. Der wie nammers gjin mis op dát it in skilder wie. De man hie syn palet en pinsielen tsjin in skilderskistje yn it gers setten. In opfâldber stuoltsje stie rjochtsûnder yn byld.
Soe er al wat makke ha, in akwarel of in stúdzje yn oaljeferve?. Dat foel net te sizzen. It skilderskistje stie mei de binnenkant fan it deksel iepen, nei de fredich sliepende jonge man takeard.… Lês fierder

Hidde Boersma

Duko 2

Pleatst op
logo.ensafh

Boele hie mei Duko ôfpraat om in kâld glês bier te drinken op in terraske. Se soene inoar treffe ûnder de kastanje op it plein. Boele wie moai op ’e tiid en hy kaam op it idee om yn ’e beskutting fan ien fan de finsterbanken fan it stedhûs ôf te wachtsjen hoe’t Duko oankomme soe by de kastanje. It koe noch maksimaal in minút as fiif duorje foar’t Duko kaam, want Duko wie meast aardich op tiid foar syn ôfspraken. Yn ’e binnenbûse hie Boele in appel en dy helle er foar it ljocht. Hy roste de appel even lâns syn jas en sette de tosken deryn.… Lês fierder

Hidde Boersma

Duko 1

Pleatst op
logo.ensafh

Duko belle oan by Boele en wachte. It wie moai waar en hy hie der al hast spyt fan dat er oanbelle hie. Woe er net leaver in ein te kuierjen?
‘Ha Duko,’ sei Boele wylst er de doar foar Duko iepenhâlde.
‘Eh,’ sei Duko, ‘ik leau dat ik dochs leaver te kuierjen gean.’
‘Ek goed,’ sei Boele en hy sleat de doar wer.
Mei in wat ûnbestimd gefoel gie Duko doe mar op ’en paad. Mar dat gefoel liet er al gau farre, want hy die wat er woe, en Boele fûn it prima sa.… Lês fierder

Anne Feddema

Dy blauwe perioade fan ’e simmer 1960

Pleatst op
logo.ensafh

‘Se rûnen en rûnen mar troch en songen “Ivich oantinken”, en hieltyd as se ophâlden wie it krekt, as oft harren skonken, de hynders, de wynflappen, op harren eigen ritme trochgongen mei sjongen.’ (Dokter Zjivago)

De heit en mem fan Ate Zondervan rûnen senuweftich om it lytse wite Simcaatsje hinne. It wie simmer 1960, in strjitte yn in saneamde ‘bettere’, arbeidersbuert yn Ljouwert.

Heit en dus de famylje Zondervan wienen de earste yn ’e strjitte west mei in eigen wein. Dêr wie heit Pyt tige grutsk op… sýn pronkjuwiel op tsjillen. Fan syn gaadlik plakje ôf op ’e efterbank seach Ate, in goederlaakse, kreaze jonge fan goed fyftjin, mei in pear priemkjende brune eagen en in reade krollekop, nei syn âlden, dy’t wol wat wei hienen fan twa clowns yn in sirkus…

Aanst soenen se drok en yn panyk tsjin elkoar oprinne, om’t it autootsje yn ’e brân stie en út ’e brânspuit allinne mar kleure serpentines kamen.… Lês fierder