Wy geane fierder mei de werjefte fan Arjen H.P. van Tuinen syn blogkes. Hoe’t it ek wer krekt sit mei dizze publikaasjes wurdt yn diel ien útlein. Cvdw

Kroantsjepinne yn it swit

Douwe krige gjin wink yn ’e eagen, syn wat rjappel-eftige antlit hie in pinige útdrukking, de koarts gisele troch it langliddich liif; hy trille en switte ûnder de tinne tekkens en smiet se op it lêst mar op ’e grûn, ek al wie it roetkâld yn syn Ljouwerter sliepkeammerke, dat nammentlik gjin eigen ferwaarming hie. Uteinlik gie er der mar ôf, bibbertoskjend joech er him del efter syn buro, no ja, eins wie it mar in skurf keukenstaffeltsje, in ôflizzerke fan syn mem, frou Sytske Schukking, dêr’t er noch by yn ’e hûs wenne, yn Huzum, by Ljouwert.… Lês fierder

Wy geane fierder mei de werjefte fan Arjen H.P. van Tuinen syn blogkes. Hoe’t it ek wer krekt sit mei dizze publikaasjes wurdt yn diel ien útlein. Cvdw

Foar alle wissigens: de earder publisearre en neifolgjende teksten op dit plak binne dus skreaun troch drs. Arjen H.P. van Tuinen silger. Ik, Cornelis van der Wal, haw allinnich mar de taal behoffene, en bin net ferantwurdlik foar mooglike histoaryske ûnkrektens en oare, net alhiel logysk te ferklearjen saken. Van Tuinen woe ommers op it lêst fiksje skriuwe, min ofte mear basearre op wiere feiten en dokuminten.

Reade wyn en kessens

“Wat tinkst, Lutske,” sa neamde Simke har tsjinstfaam Lucia altiten út ’e gek – it kreaze Rotterdamske famke mei it reade krolhier koe nammers ek al aardich wat Frysk ferstean, mei’t Simke as wenst hie en brûk ek yn har Haachske wente har memmetaal – “sil ik dizze blauwe jûpe aansten oanlûke, of dochs mar de swarte?”… Lês fierder

Wy geane fierder mei de werjefte fan Arjen H.P. van Tuinen syn blogkes. Hoe’t it ek wer krekt sit mei dizze publikaasjes wurdt yn diel ien útlein. Cvdw

’s Gravenhage, 22 Dec. ’18.
Achte Frjeon Douwe,
Dizze brief is for jo, mar ik scil him nea op de bos dwaen.

Ik haw foar it gemak de ein fan myn foarige blogke hjir wer efkes boppe-oan plakt, en ik nim oan dat jim it mei my iens binne dat sa’n âldfrinzich sitaat eins hast net mear nei te kommen is foar in sljochtwei lêzer. Ja, iksels bin wol wat wend, mei myn ekspertize as literêr-histoarysk ûndersiker, mar myn publyk te narjen mei soksoarte tige toarre teksten… Nee, dat moat oars.… Lês fierder

Wy geane fierder mei de werjefte fan Arjen H.P. van Tuinen syn blogkes. Hoe’t it ek wer krekt sit mei dizze publikaasjes wurdt yn diel ien útlein. cvdw

It wie allegear opskuor yn frou Radsma (nei alle gedachten silger) har keamer. Ferpleegjend personiel draafde út en yn, guon froulju mei de triennen yn ’e eagen. Nuver, se wiene hjir dochs wol wat wend, naam ik oan. Madelon wie der ek hielendal ôf, se hong bryk en sleau op it bêd om en seach alhiel ferdôve foar har hinne. It rekke my sels net sa bot, en ik skamme my dêr ynearsten al wat om, mar ik wie ommers yn it foarste plak wittenskipper, sa stelde ik fêst, en emoasjes hiene jo yn feite neat oan.… Lês fierder

Wy geane fierder mei de werjefte fan Arjen H.P. van Tuinen syn blogkes. Hoe’t it ek wer krekt sit mei dizze publikaasjes wurdt yn diel ien útlein. cvdw

Forbaarn dizze brieven!

Der ûntsnapte in wolk fan moffich stjonkend stof út de koffer, Madelon draaide har om en prúste ferheftich yn in hoeke fan de keamer. Frou Radsma foel der sawat hinne, ik koe har noch krekt opheine en late har ta de grutte swarte briedstoel dy’t foar de telefyzje stie. ‘Oe heden, oe heden,’ wie it iennige wat it âlde, brekbere wyfke noch útbringe koe. Madelon hong mei de holle en it hier oer de koffer hinne, sa koe ik net sjen wat der yn siet.… Lês fierder