Feuilleton

33

Se joegen har del op in terras oan it plein by de Grutte Tjerke en namen beide in bierke.
‘Ik ha nea witte wollen,’ sei Seleina, ‘wat der letter yn ’e kranten stien hat.’
‘Nei de earste opskuor allinne mar koart dat der gjin spoaren fûn wiene. Dêrnei in pear kear dat de polysje noch gjin fertochte op it each hie en by eintsjebeslút, dat it sykjen nei de dieder op in sêft sin set wie.’
‘Ha der nea spekulaasjes west?’
‘Fansels wol. En der kaam ek praat dat er net fan famkes ôfbliuwe koe. Mar it is deablet.’… Lês fierder

Feuilleton

32

Se rieden de oare moarns, sa as se ek kommen wiene, oer Mechelen nei de N278 ta. De hinnereis wiene se oer Valkenburg riden, no sloegen se de rjochting fan Maastricht yn. Catrinus woe har noch de Maas boppe Maastricht sjen litte.
‘Yn dy hoeke komt in mins noait. Ik bin der in pear jier lyn in kear lâns riden, oer Borgharen, Itteren, Geulle oan de Maas, Elsloo, Stein en Meers en by Urmond bin ik doe de A2 opgongen,’ hie er sein.
It hie Seleina wol goed west.
‘It is mar in idee,’ sei er, no’t se rieden.… Lês fierder

Feuilleton

31

It wie harren twadde dei yn Epen, dêr’t se útfanhuzen yn herberch de Smidse oan ’e súdkant fan it doarp, in âld, ienfâldich hotel mei keamers sûnder fasiliteiten. It stie op ’e skeante fan it Geuldal, sadatst fan it terras ôf in moai útsjoch hiest. Troch de beammen en it weagjende lânskip seachst de Geul dêrwei trouwens net, no ja, flakby skimere der wat fan tusken de beammen troch dêr’t er even nêst de dyk streamde. Catrinus kaam der alle jierren in pear kear en hie der op oanstien dat se dêr no ek tegearre in keamer nimme soene.… Lês fierder

Feuilleton

30

Seleina skille mei Alexander.
‘It is fierwei it bêste datst weromgiest.’
‘Wat bedoelst?’
‘Nei Belgrado.’
‘En it skoft mei dy mar beskôgje as in yntermezzo?’
‘Wêrom net?’
‘Dat befrediget my net.’
‘Op Peaske-eilân ha ik dy rêde moatten. It is net feilich genôch mei dy.’
‘Ik gean net werom, alteast net op sa’n wize. Ik ha foar dy ien fermoarde. Wy komme net mear los faninoar. Ik fertrou dy en do fertroust my.’
‘Dan bliuwsto yn Parys en sykje ik dy dêr wol op. Wy sjogge it in skoftke oan.’
Nei it telefoanpetear stelde Alexander foar himsels fêst, dat er, sa’t er al tocht, net mear feilich wie foar Seleina.… Lês fierder

Feuilleton

29

Se rieden de oare moarns earst nei Wimereux om it grêf fan John McCrae te besjen. It die bliken dat achteroan op it tsjerkhôf in Gemene Best-seksje wie. Dêr lei er. Sa as alle oare grêven hie er in lizzende stien. Seleina murk dat op en Alexander tocht dat it wie om ’e sânige grûn. Wimereux lei op ’e dunerige. It tsjerkhôf rûn skean ôf. Op ’e stien stie ‘Lieutenant Colonel / J. McCrae / Cap. Army Medical Corps / 28th january 1918.’ Boppe de tekst wie in krús beitele en derûnder yn in medaljon yn basreliëf in esdoarnblêd, it symboal yn de Kanadeeske flagge.… Lês fierder

Feuilleton

28

Paul krige it tema fan de irony wer op.
‘Jimme ha se noch net sjoen, tink, de klaproazen.’
‘Nee, hoesa?’ sei Seleina, ‘o ja, ik ha der ris fan heard. It hat mei de oarloch te krijen. Mar fertel.’
‘It is it symboal fan oantinken foar de soldaten dy’t fallen binne yn de earste wrâldoarloch, dat Ieper is der fan ferjûn.’
‘Mar wat hat dat mei irony te meitsjen?’
‘Yn wat moai is sit irony bewuolle, of miskien kin men better sizze, it ropt irony op. Alteast by my wurket it faak wol sa.’
‘Hoesa, de klaproas?’ sei Alexander.… Lês fierder