Ik rin de dyk del. Foar de frou
dy’t yn in tún oan ’t wurk is,
bin ik a tourist with a local bag.
Mar ik bin hjir net foar de see,
ik bin hjir net foar de stêd, ik
bin hjir foar in grêf. Mei help
fan Google streetview fûn ik
it begraafplak, mei help fan
in pear locals fyn ik it grêf.
Mei it fleske wetter en it
broadsje út ’e local bag set ik
my by dy op in muorke del.
‘Life is like spring water,’ seit
it fleske. ‘It runs in an infinite
number of shapes.’… Lês fierder
Bern, fertrou net de ôfdwaanders lâns de wei.
Dy wolle de wierheid poatsjedraaie
yn it tsjuster, of gewoan op klearljochtdei.
Slimmer noch, sy sille neat leaver dêrnei
jimme ien foar ien neaken útklaaie.
Nee, fertrou net de ôfdwaanders lâns de wei.
Witte de Friezen dêrjinsen fier wei,
hoe’t wy hjir âlde kunde dea-aaie
yn it tsjuster, of gewoan op klearljochtdei?
Al tiden komme malloaten my tenei,
Dôgeneaten dy’t my bekjeflaaie.
Bern, fertrou nea de ôfdwaanders lâns de wei
yn Malta, dêr’t se nei alle bochten mei
al jimme rjochten de flier oanfeie
yn it tsjuster, of gewoan op klearljochtdei.
It stiet no oan jim, mear as sljochtwei:
Unk en lijen sille nea samar ferwaaie.… Lês fierder
1.
de stêd is play off –arena
nei middernacht
power play, hoefolle mear ekstra tiid
learzens mei hakken klopje
froulju spylje
harren ritueel
derefter harren susters
minsklik skyld op it marktplein
ik moat it by my hawwe
myn mojo
sa gau’t ik it yn ’e hannen ha
fiel ik my feilich
koplamp fan de nachthimel, beljochtet
it haadstrjittesyndroom, cul-de-sac
hagediskening bewiist dat
de einleaze finale sprint ûndraachlik is
hoe bot wurd ik rekke
troch de sjirurgen, gitaarspilers, timmermanshannen
moat in nije sensaasje hawwe
2.
nim myn legere skoallementaliteit mei
nei de nachtklup
nimmen harket
wachtsje op harren beurt
efter de doar mjukst immen
de tongen
flugger
in binde yn ’e rige, wurd nerveus
fluch
kappe no, jim gekken
swierrichheden by it oanlûken
it koarjen en stinnen op it húske
krekt as by gymapparaten
dêr’t de oar it ritueel útfiert
mear freedsum
yn it skaad rôlet immen
it krûd
tusken bibeltinne pagina’s
ôffier is ferstoppe, floed oer de flier
gjin etikette, gjin voucher
lit ús passyf wêze as de bliksem
hjir is de foai
fan de skjinmakker fan dizze binde
lit ús nei myn plak gean
om stúdzje te meitsjen fan de metamorfoaze
en de foarm fan de amoebe
3.… Lês fierder
Niis hearde ik op it nijs, dat de keunstner Armando ferstoarn is. Tafallich lies ik wat wiken lyn fan him it boek “Armando, de haperende schepping”. Yn dit boek fan 140 siden stean sa’n tachtich stikjes proaza. Troch syn aparte styl in aardichheid om te lêzen. Ik koe it net litte en set 24 fan dy stikjes op rym. Hjir binne dêr twa fan.
Andries Miedema
Untdekkingen
Foar’t er ûntdutsen wie wied er der al,
de ierde, tûmeljend wat om yn de romte
en net rjochtút mar yn ’e kromte
hy krige in himel, kaam doe yn ’t hielal.
Op ierde groeiden planten en bisten,
ek hite stiennen en wolkebanen.… Lês fierder
Ik wol bêst dyn kutsje slikje
Hieltyd flugger slikje
It is my wat
Trochslokke
Dýn swiete sop
Oant ik krôkje moat
Daniil Charms, sitearre yn Anne Feddema – MaT (út: Op myn stjerbêd wol ik tate ha)
fan anne feddema
hie ik okkerdeis leard
dat net kofje of appelgebak
joffersfocht is
nee dat is slachrjemme
sa’n swietbek bin ik net
allinnich hâld ik fan flødeskum
suertsjes of mjitske gebakjes
moat ik neat fan hawwe
dêrom seach ’k der net nei út
der ûnderút koe ik net mear
der ûnderyn krekt wol
wat wie it
de geilens
dyn sêftens
ús waarmte
neat fan dat alles
dat ik slikke en slokte
en net sêd wurde koe
wie om’t it my smakke
nei dêr’t ik sljocht op bin
in fiskje op saterdeimiddei
mei de auto nei lauwerseach… Lês fierder
net mear in gebou komt by de himel, is noch heech genôch
foar de muezzin en syn azan; kom no en bid
foar de koster it lieden fan de klokken
in fermoeden fan in âlde stêd, spûken
fan golle parken, lange leanen en huzen frij fan wyn
in âlde frou stiet in hoart stil op inkeld in skym fan in strjitte
bûget dan de holle en rint nei wat ea in swetsrûzich steechje wie
twa noch steande muorren jouwe de no lege ingte stâl
dêrtuskenyn bliuwt hja stean en sjongt
hoeden in liet oer de leafde; kom myn leave
dat sêft fan lûd mar resolút tsjin de stiennen ketst
der by op krûpt en klimt en klinkt in wapen sa nommel en grut… Lês fierder
Twa fersen fan de Ierske skriuwster Áine Durkin, troch harsels foarlêzen. De Fryske oersetting is fan Janneke Spoelstra. Mear ynformaasje oer Áine Durkin fine jo hjir.
Klik hjir foar de foardracht fan it fers Féinbhás. Klik hjir foar it fers as pdf, mei oersettingen yn it Frysk en Ingelsk.
Klik hjir foar de foardracht fan it fers Stoirm. Klik hjir foar it fers as pdf, mei oersettingen yn it Frysk en Ingelsk.… Lês fierder