Op ’e kusten fan de Middelsee
stekke B., J., B. en W.
de toer út de beammen,
fingerje it hegere
gjin idee
wêr’t de himel syn kitel hat.
De loft allinnich al
is hjir sa godlik grut
dat God wurdt reed, kuilbult, jarrekolk,
molkrobot, do.
D. begrypt
dat soks as in sipel
noch it bêste antwurd is:
healwize mantra
hasto my skyl op skyl
it ljocht yn
keard.… Lês fierder
Oer de ferfrysking fan ‘Do not stand at my grave and weep’
Mary Elizabeth Frye (Dayton, 13 November, 1905 – Baltimore 15 September 2004) wie in húsfrou dy’t in gedicht skreau dat in ‘bestseller’ waard by roubetinkingen. It gedicht ‘Do not stand at my grave and weep’ waard skreaun yn 1932.
It wie net bekend wa’t it gedicht skreaun hie. Pas yn ’e jierren njoggentich makke Frye bekend dat hja it gedicht skreaun hie. Abigail Van Buren toande oan dat soks yndie it gefal west hie.
Har gedicht waard ek brûkt yn 2011 yn Noarwegen by in betinking fan de slachtoffers fan de moardpartij dêr’t Anders Breivik skuldich oan wie.… Lês fierder
Horizon
Zonsondergangen die vergaan raken
in de stilte van dagen, waarin ik
niet te vinden was.
Nergens een horizon te verkennen.
Nergens een plek waar ik de hoogte
van de zon kan contempleren.
Maar de tijd roept me en ik moet
Gaan. Daar ergens zijn er nog
bronnen. Soms een brandende kaars
op mijn nachtkastje. En ik daar, met
mijn ogen open tot mijn dromen me
vervoeren naar een andere tijd.
De nacht is zacht en ik word omarmd
door m’n lakens. Ik lig fijn, maar
mijn dromen nemen soms wendingen
van angst. Nachtmerries die me doen
zweten. Terwijl ik soms zucht en
verbaal noch actief kan zijn.… Lês fierder
Hoe soe ik net mear witte
dy middei datsto my ophellest
foar it earst
en wij tegearre nei Grou.
Hoe’t wy sieten yn ’e Treemter
wat ûnwennich sûnder
maten as praters.
Hoe’t wy kuieren troch de strjitsjes
en op in hoeke doe ynienen
dy etalaazje
fan Stichting It Fryske Boek.
Dat wy bij de Pikmar
op in steger stiene
en wat tuteboarten tsjin in muorke.
Datst op ’e weromreis dyn hân
fan it stjoer op myn knibbel leist
it stiet my noch wol bij,
mar it skerpst foar eagen
stiet my dochs – dêr’t jûns
myn dreamen har om spûnen –
dy etalaazje
fol Fryske boeken.… Lês fierder
Jim stêden fan de Eufraat!
Jim strjitten fan Palmyra!
Jim pylderwâlden yn ’e flakte fan de woestyn
Wêr binne jim?
Fan jimme binne,
Om’t jim oer de grinzen
Fan ’e sykheljenden gongen binne,
Troch de himelske reekdamp en
It fjoer de krunen nommen.
No sit ik dan ûnder wolken (dêr’t
Alles fan in eigen rêst hat) ûnder
Moai foarme iken, op
De reeëheide en frjemd
Ferskine my en ferstoarn
De geasten fan ’e silligen.
Oersetting: Piter Boersma
Lebensalter
Ihr Städte des Euphrats!
Ihr Gassen von Palmyra!
Ihr Säulenwälder in der Ebne der Wüste,
Was seid ihr?
Euch hat die Kronen,
Dieweil ihr über die Grenze
Der Othmenden seid gegangen,
Von Himmlischen der Rauchdampf und
Hinweg das Feuer genommen;
Jetzt aber sitz ich unter Wolken (deren
Ein jedes eine Ruh hat eigen) unter
Wohleingerichteten Eichen, auf
Der Heide des Rehs, und fremd
Erscheinen und gestorben mir
Der Seligen Geister.… Lês fierder
Gun my ien simmer mar, jim machtigen!
En ien hjerst, sadat myn liet rypje kin,
Myn hert him, sêd fan swiete klanken,
Makliker oerjaan kin oan ’e dea.
De siel, dy’t by ’t libben syn godlik rjocht
Net krijt, rêst ek ûnder yn ’e Orkus net;
Mar is my ien kear slagge wat my
Oan ’t herte leit, it hillige, it gedicht,
Wolkom dan, o stilte fan ’e skimewrâld!
Tefreden bin ’k, al begeliedt myn snarespul
My net nei ûnderen ta; ien kear
As de goaden libje, fan mear ha ’k gjin ferlet.
Oersetting: Piter Boersma
An die Parzen
Nur einen Sommer gönnt, ihr Gewaltigen!… Lês fierder
Snieswit rûn fan de rots yn in smelle stream troch de keale bosk
en de jonge foks syn sturt waard wiet doe’t er fleurich de fazant
de kiel trochbiet. Fûgelbloed yn ‘e snie rûn gear ta in rare tekening,
it like wol in magysk amulet. Letter, de foks wie fuort en de fazant
bonken en fearren, bûgden tinne beammen har ferbjustere oer
de tsjustere symboalen. De ûle, mûs en marter fûnen it ek mar nuver.
De froast dy nacht wie hurd en rûch, it bloed krige in blauwe gloede.
Skuorren, reek en in erupsje. Draaiend, piipjend ljocht dêrboppe.
Satan ûntsnapte razend yn lava, skom flokte read op syn skerpe tosken.… Lês fierder