se bleau ynienen stean
en ûnderbruts myn wurden
pakte mei har hân myn earm
en wiisde wite hingelwolken oan
sei: wat in skientme net?
mar ik tocht
wylst ik nei dy loften seach
och dy wolken helje ‘t net
by de skientme dy’t ik yn
har eagen sjoch… Lês fierder
Helte fan it libben
Mei giele parren hinget
En fol mei wylde roazen
It lân oer nei de see,
Jim prille swannen,
Draaierich fan tuten
Hâlde jim de kop
Yn ’t hillichnofteren wetter.
O ik, wêr fyn ik, as
It winter is, de blommen, en wêr
De sinneskyn,
En skaad fan de ierde?
De muorren stean
Wurdleas en kâld, yn ’e wyn
Kriezje de waaiers.
Oersetting: Piter Boersma
Hälfte des Lebens
Mit gelben Birnen hänget
Und voll mit wilden Rosen
Das Land in den See,
Ihr holden Schwäne,
Und trunken von Küssen
Tunkt ihr das Haupt
Ins heilignüchterne Wasser.
Weh mir, wo nehm ich, wenn
Es Winter ist, die Blumen, und wo
Den Sonnenschein,
Und Schatten der Erde?… Lês fierder
ik soe wol mei dy frije wolle
mar leaver noch
wol ik wekker wurde njonken dy
mei myn hân op dyn búk en myn noas
yn dyn hier en lústerje
nei it sêfte rûzjen fan dyn amme
en dan dyn eagen iepen tútsje en
en ûnderwilens opgean yn de
slieprook fan dyn liif en lea
om dan yn gedachten dy wer
út te klaaien
en flústerje yn dyn ear
ik soe wol mei dy frije wolle… Lês fierder
der komt in dei dan brek ik út
dit liif, dan fal ik net werom
as in gleone kat
yn ’e nacht
mar hâld ta by de âlde
timpel fan de siel
wyt myn leave hûd
gjin noed myn faam
ik bin net wei
ik bliuw dy kommende benei
de dea is mar in daam
in saak fan even oer de hikke
hingje en it lân oer dikerje… Lês fierder
As de âlde Romeinen
Sit ik steatlik yn bad… Mar!
Net as Archimedes hear
Alde Griken ha altyd gelyk
Mei myn massa ferpleats ik
Moanne, Sinne, Stjerren
Gjin molekulen wetter
Ik hoech der net in oar by
Myn neakenens is fan my
As in âlde Romein
Iepenje ik myn ieren
Reade Magelhaeske
Wolkens waarm libben
Beklaaie aaiwite himelhûd
Ik wurd ien mei it hielal
No sil de reis begjinne
Mar wêr?…wêr binne?
Moanne, Stjerren, Sinne?
Mors Voluntaria
De dea falt ek net ta.… Lês fierder
Rânen klaai
Sa’t it wetter fan it lân wyt,
tsjokke rânen klaai tekent,
swart tusken griene greiden wiet
sa ferjonget him myn taal,
skaaft him oan in leafde,
leave kearen leaver as de dea.
*
Randen klei
Zoals het water van het land houdt,
dikke randen klei tekent,
zwart tussen grazig groen en nat
zo verjongt zich mijn taal,
schuurt zich aan een liefde,
vele malen liever dan de dood.
*
*
Healsliten
Oerfleanend fan eigenskippen
ferset de studearkeameraventoersman
de libbens fan wiere feinten, lyk as
hy der sels graach ientsje west hie.
Spullet monopoalje mei moaraal,
preket in provinsjestêd by elkoar,
folslein mei optochte lichte fûgel
dy’t him sûnder ferset bemint.… Lês fierder
Goethe die in reis
Nei Itaalje
Rilke nei Ruslân
Obe Postma hat
Nei Harns ta west
As oare minsken
De ien mear oars
As de oare binne
Hja werom kaam
Ik kuiere yn ’e kjeld
Nei Köpenick
Oer de wite
Wuhlheide
Song stikken
Ut ’e Winterreise
Ik wie noch net in
Oar minske wurden
Kaam se lykwols
Wol tsjin
Goed ynpakt allegear
It skeelde in jas
Mei de dei derfoar
Hast beferzen kaam
Ik oan yn Köpenick
En sloech dêr
In skronfelich mantsje
Ut syn unifoarmsjas
De reis werom wie
Stikken waarmer
Myn skonken kamen
Sa heech as de keale
Wuhlheider beammetûken
Ik rûn yn prusyske paradepas
It militêr wêzen siet my in it bloed
De wyn helle bot oan
En gûlde oer de heide:
Wat stiet in unifoarm dy dochs goed.… Lês fierder