Foar ’t feest wienen de sealen toaid,
de kelders iepen, de waaiers ûntploaid;
eat moaiers wie nea toand.
Mar no’t de ein komt fan ’t gelach
rop ik fan wee en ach.
Wee en ei,
om’t it net fierder troch giet
en net foar ivich bestiet.
It wurdt hast dei.
Fjouwer bokalen stienen dêr’t ik sûpte,
sieten noch trije drinkers,
tinkend oan gjin dei.
Doe’t it ljocht de seal yn slûpte,
kaam de duvel ús nei,
helle al de skinkers
en de nacht stiet op ’e weach.
‘t Waard noch letter;
oan ’e beek lis ik, drink wetter
en de lêste maat fan my
dy’t myn skande seach
wol te wurkjen op syn ikker
want de wrâld wurdt wekker
en heart oan de dei.… Lês fierder
