Proaza

Giny Bastiaans

De sân finkjes man

Pleatst op
6
logo.ensafh

Dy sân finkjes man, fan Joris Luyendijk, dy hat my yn ’e besnijing. Dat sa’n man, mei syn sân finkjes, de measte kâns hat om in machtich man te wurden.
Dat hy man is, is al in finkje wurdich. No ja sis! Dat jildt ek as hy hetero is, wyt, FWU of gymnasiumdiploma hat, universiteit dien en op syn minst ien âlder hat dy’t yn Nederlân berne is, ryk en/of heechoplaat.

Ik betocht hoefolle fan sokke sân finkjes manlju ken ik dan wol?
Om’t ik al wat langer libje, ken ik al aardich wat manlju, of ha se kend, mei macht.… Lês fierder

Greet Andringa

Wolkom yn Almere

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Fan ’t wykein ha ik útfanhuze by myn âldste dochter. Sûnt septimber is se op harsels, dat wol sizze: se wennet by in neef fan har heit op keamers yn de stúdzjestêd-yn-opkomst yn de polder. Ik ha har holpen te ferhuzjen, mar dêrnei hie ik dêr noch net wer west. Mei krystljochtsjes en grutte en lytse planten hat se wyls har eigen bewenne tsjoenbosk boud, mei útsjoch op de keapgoaten likernôch tritich meter ûnder de grutte ruten. Se siedt aaien yn de wettersieder, nûdels op dizze wize siede hat se al ôfleard. Se hat in planke fol skoalboeken en in ekstra matras foar as immen let net mear nei hûs wol.… Lês fierder

Lomme Schokker

Pûnswurden

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

 

 

 

‘Midden yn ’e stêd
kinst in bêst fers
samar thúsbringe
.. de wurden fetsje dy
by de hân
of hingje yn ’e wei
ûnder in iepen brêge (…)’

Dit is in – hiel frije – oersetting fan in stedsgedicht fan Stijn Franken, dat te finen is yn Antwerpen, ûnder in drokke brêge. Antwerpen is lykas Haarlim in stêd oan in rivier mei in ferline fol bierbrouwers, rederikers en printers. Wat Antwerpen lykwols ek hat en Haarlim folle minder binne withoefolle stedsmuorren mei literêre teksten. Dat moat oars, tocht in âld-kollega fan my, Haarlim hat ommers troch de tiid hinne ek flink wat skriuwers, (tekst)dichters en sjongers opsmiten.… Lês fierder

Henk Nijp

Ophokt

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Ik stie healwei de beam op ’e ljedder mei twa snoeiskjirren yn ’e bûse en de beamseage yn ’e oanslach. Yn ’e boppeste tûken, dy’t der no noch oansieten, hiene de swartkopkes de measte wille. Dat wol sizze se hiene in protte leven: of se stutsen my de gek oan of wiene lilk dat ik yn harren beam omseage.
De lege sinne skynde my troch de keale tûken fuort yn ’e eagen en it seachmoal waaide my streekrjocht yn ’e eagen, net echt handich by it snoeien, mar it koe even net oars om’t de ljedder krekt sá stean moast. Under my lei al in moaie bulte tûken fan de ûnderste regioanen.… Lês fierder

Anne Feddema

Nammen

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Almuñécar, 21 jannewaris 2022,
Ha lêzers, ik skriuw dizze kollum op in hotelkeamer yn Súd-Spanje en ik kin de see hjir hearre.
Ik sit hjir no fiif dagen en haw al fan alles sjoen.
Mar earst efkes oer it waar, in ferhaal of roman skine je der better net mei begjinne te kinnen mar in kollum wurdt leau ik net neamd.
Allinne mar blauwe loft en sinne kin ik jimme sizze.
Alle dagen 15-18 graden…ik krij sels al in bytsje in mediterrane Picassokleurharsens.
En dêr hawwe we de man al: Picasso, de geniale skilder en ien fan myn grutte helden. Picasso, de man mei trije musea op syn namme.… Lês fierder

Giny Bastiaans

Titus Brandsma en de Fryske taal

Pleatst op
4
logo.ensafh

De ferneamde Karmelyt Titus Brandsma (1881-1942), oait as professor ferbûn oan de universiteit fan Nijmegen, fermoarde yn Dachau, ha ik altyd in waarm hert tadroegen. As Boalserter gie ik as bern faak mei ús heit te rinnen. En meastentiids gienen wy gau de stêd út om bûtenút in paad te folgjen. By Ugokleaster wiisde ús heit dan nei de pleats dy’t dêr stie. Op in spesjale toan sei er dan: “Dêr is pater Titus hikke en tein”. Heit fertelde dan wat Titus allegear dien hie, benammen yn ’e oarloch en wêr’t de pater foar stie. En no, yn it jier dat Titus Brandsma hillich ferklearre wurde sil, is it faaks wol aardich om hjir wat te fertellen oer pater Titus.… Lês fierder

Froukje Postma

Els

Pleatst op
Reagearje
logo.ensafh

Els stiet mei de fuotten yn it wetter. De wyn is kâld, it wetter noch kâlder, mar de sinne is al waarm. It rimpelige oerflak fan de mar skitteret, it wetter klokt sêft by de wâlskant op.
Se fielt dat der in spanning yn de loft hinget. Is it de wyn dy’t it meibringt, binne it de fûgels dy’t deroer sjonge, is it de fochtige ierde dy’t it har ynflústeret? Se wit it net, mar se fielt it oan alles.
It lytse sânstrantsje is leech, it boarterstúntsje in eintsje fierder op  ferlitten. Noch wol.
Oer in pear moanne, dan sil it hjir wer drok wêze.… Lês fierder