Wat hienen jo no winliken oan sa’n stimke yn je ynderlik? Gean der mar hinne?
Hjir gjin lyts mantsje mei pet mar in giel plastifisearre plakkaat op ’e doar. Fedde lies it …Covid 19…bladibla…ticht.
Krekt op dát stuit gong de doar iepen en kaam der in man nei bûten, in man mei in grut read burd en wyld read hier, dat alle kanten út syn wei socht.
Hy seach Annema en die fluch syn masker foar, dat sa like it alteast, earne ferstoppe sitten hie yn ’t burd. Fedde Annema skrille in heal meterke tebek en goaide derút: ‘Ik bin skilder en kom út Fryslân…foar Bacon syn atteljee… Mata Hari?…Alma… Lês fierder
Proaza
Wrâldreis
Fan ‘e wike kaam ik yn Ljouwert ynienen efter sa’n blauwe Arrivabus te riden, it avesearre net al te bot, it heakke nochal op ‘e rotonde, dat ik hie it wol oan tiid en lês it ferhaal op de achterkant fan de bus. It gong oer in ‘wereldreis Fryslân-style’, de lêzer waard oantrúnd om op ekspedysje yn eigen provinsje te gean. Hiene wy sa’n ekspedysje ek al net ris earder by de ein hân, in pear jier tebek? It kaam my net alhiel ûnbekend foar. It wurd ‘ekspedysje’ hat foar my altyd in konnotaasje mei wat ûnherberchsums, fan ûnlân, woest en ûngastfrij, it jout my wat in ‘unheimisch’ gefoel om mar ris in bûtenlânsk wurd te brûken.… Lês fierder
Winsk fan in skilder (1)
It teäterbarren yn Ierlân siet derop foar keunstner Fedde Annema. Hy koe no einlings nei de oare kant fan it lân, om noch te genietsjen fan in pear frije dagen. De National Gallery yn Dublin wie syn doel. De kolleksje fan it museum wie wrâldferneamd en omfieme wurken fan skilders as
Mantegna, Caravaggio, Titiaan, Vermeer, Rembrandt, Monet en Picasso. Hokfoar snobbersguod hienen hja eins net?
Mar ja, mar ja, mar ja! It wie Fedde Annema fansels…en op ‘e dei dat de skilder yn Dublin oankaam, gong de stêd wer yn in faze fan de sabeare lockdown…mear locktown.
Fedde hie it lêste nijs net folge om’t it sa’n drokke gekkeboel west hie.… Lês fierder
Reizger om utens
‘It âlde stasjon fan It Hearrenfean ha ik goed kend. It wie treurich, funksjoneel en mâl, dat ik fûn it al lang prachtich.” Sa begûn Jan Blokker syn kollum yn De Volkskrant fan 27 july 1985. It stikje stiet yn de bondel Het station van Heerenveen, útjûn oktober 1986 (De Harmonie, Amsterdam; side 57). Fier nei 1989 moat ik dit boekje earne twaddehânsk kocht ha, want op it titelblêd stiet yn regelmjittige folpinneletters: Voor Gijs Vogelenzang, de 1e KERSTMIS 1989: in ons nieuwe huis! Dêrom mei ik graach in boek mei ynskripsje foar in my ûnbekende persoan thús in langer libben jaan, soms jout sa’n persoanlike opdracht my yn myn donkerste dagen sicht op in feal opljochtsjend perspektyf.… Lês fierder
It lân fan ’e ferhalefertellers
Fan 24 augustus ôf oant 1 oktober hâldt Anne Feddema ta yn it Ierske Galway, dat Kulturele Haadstêd is yn 2020. Hy is útnûge om diel te nimmen oan in ynternasjonaal projekt dat Óró hjit en dêr’t keunstners, dûnsers, skriuwers, muzikanten en byldzjend keunstners út Baskelân, Wales, Cornwall en Ierlân dielnimme. De bedoeling is om acht foarstellings te meitsjen dêr’t it firus en taal in wichtige rol yn spylje sille. Anne Feddema sil ferslach dwaan fan syn aventoeren op Ensafh.
It lân fan ’e ferhalefertellers
En dan sit ik einlings yn Galway, Gaillimh sa as it yn it Iersk-Gaelic hjit en dat soks betsjut as ‘stiennich plak’.… Lês fierder
Fiif ferhalen fan Thøger Jensen
Thøger Jensen – I vores familie kan vi ikke lide ubåde (Borgen, 1998)
Oersetting: Geart Tigchelaar
Hy hie ea in kolly hân
No hie syn mem har beklach wer dien oer har skoandochter. Hy hat nea wenne kinnen oan dy mem. Tajûn, it wie net de perfektste frou dy’t er foar himsels útsocht hie, mar it wie yn alle gefallen net oan jins mem om jin dat witte te litten. Se krige nea har nocht fan it kleien. Sa wie se bgl. ek net tefreden mei syn pensjoentegoed. Hja litte, dat wie hiel dúdlik.
As syn mem in hûn west hie, hie er har ôfsketten.… Lês fierder
Koroanakrisis
Mei it pakje fan Bol.com yn ’e hannen rint er it hiem fan it hoekhûs op. Hy docht dit wurk no al sa lang, mar alle kearen is er wach op de mooglikheid dat earne ûnferwachte út it strewelleguod in hûn oandraven komt. Hy hat gjin hekel oan bisten, mar op bisten kinst nea alhiel oan, hat er fan thús út leard. Alle kearen tinkt er der efter oan dat minsken helte ûnbetrouberder binne. Benammen yn dizze nuvere tiden.
De situaasje doocht net hielendal, om’t er skoan wit dat frou M. Feenstra fan de Leeststrjitte nûmer 49 yn Waadwâld gjin hûn hat om’t dizze rûte al tsien jier lang syn fêste rûntsje is.… Lês fierder