As wy yn it âlderlik hûs yn Boalsert wat kwyt wiene, en dan praat ik oer lang ferlyn, dan seinen wy al sykjend dit ferske op: ‘Heilige Antoanius, trouwe vriend, maak nou dat ik myn … werom fyn.’
En dan koe it om fan alles gean, in knoop fan ’e jas/in breipatroan/dy iene sok/in boek/brief/pinne/mûtse/puntesliper/favorite knuffel/…
Neam mar op.

Dat ferske wie eins in soartemint fan mantra, avant la lettre.
Broerkes en suske, allegear moasten se meihelpe om te sykjen. En dan gie it yn koar troch it hûs: ‘Heilige Antoanius ….’
As yn in Boeddistysk kleaster.
En earlik, troch dat hieltyd wer opsizzen fan dy tekst sikest rêstich troch.… Lês fierder

Ik moast etiketten ha foar myn fotomappen. Mar dy koe ik net fine yn de mega grutte boekwinkel dêr’t je eartiids in bibleteek yn ha koenen.
De boekwinkel yn myn jeugd wie in lyts skiterich winkeltsje, mar se hiene dêr wol etiketten. Ja, wat hiene se dêr net? Koesty de kont der hast net keare, mar álles wie der dêr’t je doe ferlet fan hienen.
BIC balpennen, potleaden, vulpennen, blauwe, swarte, sels reade inket, puntsjeslipers, gumkes, kleurpotleaden, nytsjes, ilastykjes, lym. Tekenboeken, kleurboeken. Carbonpapier. En noch folle mear.
Boeken fansels en planken fol kleurige berneboeken.
Dat is itselde bleaun.
Hoe hjitte dy ferlegen man yn dat winkeltsje ek al wer?… Lês fierder