Jongfeintsje op skoalle, mûnling Havo-eksamen Nederlânsk. Twaentweintich boeken steane der op syn lyst, net sa’n bytsje fynt er sels. Hy komt tsjin twa mannen oer te sitten. De iene in learaar, de oare de Deputearre. Dy kwizekwânsjeman hat swart hier, swiere eachbrauwen, praat ûnder it fûstkjen mei in sêfte gjee. Dosint stelt de fragen, it slydjaget aldermirakelsk, wylst de donkereagige Deputearre harket, skôget, blêdet, it ien en oar notearret. Op it lêst stelt dy man ien fraach. Oer ien boek. Of eins, twa fragen oer itselde boek. Wêrom it boek ‘Mijn kleine oorlog’ fan Louis Paul Boon op de list stiet en wat er fertelle kin oer de ynfloed fan krekt dat boek op de Flaamske literatuer fan nei de oarloch.… Lês fierder
Kollums
Sneu
Ynienen stiene wy stil. Foar ús gloeiden noch yn stikmannich reade efterljochten. It wie roettsjuster, der waaide in heale stoarm en it reinde al de hiele reis; de rutewiskers hiene noch gjin tel rêst hân. Ik roai dat wy sawat de tweintichste auto wiene yn ’e rigele foar de brêge fan de Stevinslûzen. Mar it koene der ek in pear mear wêze. Fierderop knipperen wat reade ljochten, dy’t, sa ornearre ik, wol fan de slachbomen fan de brêge wêze soene. Ik tocht by mysels ‘hokker skipper wol yn ’e goedichheid mei dit hûnewaar jûns tsjin sânen perfoarst nei de Iselmar of sa nedich de Waadsee op’ mar ja, wat wyt ik dêr úteinlik fan.… Lês fierder
Lul mar in ein fuort
Wat soe it wêze kinne?…bin ik by eintsjebeslút dochs mar in ordinêre, gewoane Romantikus behept mei in stikmannich skaaimerken,dy’t ornaris thúshearre yn it Autisme Spektrum?
Jo sizze it mar…of moat ik sels anderje?
Miskien tinke guon, of de measte minsken sels wol, dat in skriuwer it mar maklik hat mei dat skriuwtalint dêr’t sy of hy mei op ’e wrâld set is.
Lekker alle ellinde fan ’e wrâld om je hinne en dêr’t jesels mei ompankoekje, as in rôfdier yn ’e bek pakke, in pear kear mei de kop skodzje en dan ferwurkje ta hapklare biten en brokken, dêr’t de lêzerwelpen dan wer wat mei kinne.… Lês fierder
De sân finkjes man
Dy sân finkjes man, fan Joris Luyendijk, dy hat my yn ’e besnijing. Dat sa’n man, mei syn sân finkjes, de measte kâns hat om in machtich man te wurden.
Dat hy man is, is al in finkje wurdich. No ja sis! Dat jildt ek as hy hetero is, wyt, FWU of gymnasiumdiploma hat, universiteit dien en op syn minst ien âlder hat dy’t yn Nederlân berne is, ryk en/of heechoplaat.
Ik betocht hoefolle fan sokke sân finkjes manlju ken ik dan wol?
Om’t ik al wat langer libje, ken ik al aardich wat manlju, of ha se kend, mei macht.… Lês fierder
Wolkom yn Almere
Fan ’t wykein ha ik útfanhuze by myn âldste dochter. Sûnt septimber is se op harsels, dat wol sizze: se wennet by in neef fan har heit op keamers yn de stúdzjestêd-yn-opkomst yn de polder. Ik ha har holpen te ferhuzjen, mar dêrnei hie ik dêr noch net wer west. Mei krystljochtsjes en grutte en lytse planten hat se wyls har eigen bewenne tsjoenbosk boud, mei útsjoch op de keapgoaten likernôch tritich meter ûnder de grutte ruten. Se siedt aaien yn de wettersieder, nûdels op dizze wize siede hat se al ôfleard. Se hat in planke fol skoalboeken en in ekstra matras foar as immen let net mear nei hûs wol.… Lês fierder
Pûnswurden
‘Midden yn ’e stêd
kinst in bêst fers
samar thúsbringe
.. de wurden fetsje dy
by de hân
of hingje yn ’e wei
ûnder in iepen brêge (…)’
Dit is in – hiel frije – oersetting fan in stedsgedicht fan Stijn Franken, dat te finen is yn Antwerpen, ûnder in drokke brêge. Antwerpen is lykas Haarlim in stêd oan in rivier mei in ferline fol bierbrouwers, rederikers en printers. Wat Antwerpen lykwols ek hat en Haarlim folle minder binne withoefolle stedsmuorren mei literêre teksten. Dat moat oars, tocht in âld-kollega fan my, Haarlim hat ommers troch de tiid hinne ek flink wat skriuwers, (tekst)dichters en sjongers opsmiten.… Lês fierder
Ophokt
Ik stie healwei de beam op ’e ljedder mei twa snoeiskjirren yn ’e bûse en de beamseage yn ’e oanslach. Yn ’e boppeste tûken, dy’t der no noch oansieten, hiene de swartkopkes de measte wille. Dat wol sizze se hiene in protte leven: of se stutsen my de gek oan of wiene lilk dat ik yn harren beam omseage.
De lege sinne skynde my troch de keale tûken fuort yn ’e eagen en it seachmoal waaide my streekrjocht yn ’e eagen, net echt handich by it snoeien, mar it koe even net oars om’t de ljedder krekt sá stean moast. Under my lei al in moaie bulte tûken fan de ûnderste regioanen.… Lês fierder