It liket wol as oft ik yn in romteskip sit en oer in oare planeet digerje as ik nei de smoarge filmkes sjoch. Mar wat is smoarch?…goar?. Wa sil it sizze?
Ik dan mar, want it is by eintsjebeslút myn kollum no? Sil ik earst ris beskriuwe wát ik sjoch?…of begjinne mei wêr’t ik it sjoch? Dat lêste mar dan.
Op Facebook komme allegear ferskillende filmkes foarby, fan idioate itensiedfideo’s…hoe brûk ik myn bôleroaster oars?…bygelyks foar pankoekbakkerij of soks…of om te rierbakken…betink it mar. Kreative hapsnoarkers dy’t ferve op in doekje útsette as tsjokke M&M’s en der dan in grouwe kwast trochhelje en sjoch in lânskip…tsjoenderij lêzers…jimme keunstskilder, moi alsa, kin wol ophâlde.… Lês fierder
Kollums
In mislearre Snollebollekes liet
‘Ik moat der wol oan wenne, hear,’ suchte freondin T. ‘Wat wie it in kabaal!’
‘Wat no, juh? Watfoar kabaal? Dy fleantugen?’
‘Eh nee, op dy reüny, fan it ôfrûne wykein. Ha ’k dy ommers wol ferteld? Dy famylje-reüny. Ik bin sokke groepen minsken net mear wend. Nei de koroana stilte. Dan krigest somtiden mar ien minske op besite. Mar no sietst ynienen yn in hokfol. Mei goed tritich minsken. Dy’t allegear tagelyk wat fertelle wolle.’
‘Gesellich dochs?’
‘Jawis, mar ik tocht op in stuit al: Wêrom raze se allegear sa? Soene se ûnderwilens allegear dôf wurden wêze?’
‘Minsken wienen bliid om elkoar wer ris te sjen,’ tocht ik.… Lês fierder
Lêste simmerdei
Wy ornearren dat wy de simmer hjoed wol útkonfoaie koene. No ja simmer…, mear wat in sneue parody op wat wy wend wiene de lêste jierren. Mar neffens de berjochten soe it noch even wêze dit wykein. It kaam lykwols allegearre wat let op gleed, wysels ek trouwens. It bleau mar griis en dampich. Tsjin middei kaam de sinne der dan dochs wat skruten by mar it fanatykste wie der wol ôf.
Mar dochs …, wy koene moai noch even op C oan om wat boadskippen en om, grif foar de lêste kear fan ‘t jier, by see te sjen. Nei alle gedachten wie der noch wol in strântinte iepen en koene wy dêr in ‘broadsje dit of dat’ krije.… Lês fierder
It tiidrek fan in gedicht
Doe’t ik in jier of sechtsjin wie en guon bestimde langsten my wat yn de wei sieten, foarme stadichoan de poëzy in begearich perspektyf yn myn lege jûnen. Ik typte sokke gedichten oer as dizze fan Tjits Peanstra: “Lit ús in hûs fan stilte bouwe, mei muorren fan leafde en in dak fan frede, mei keamers fol blydskip en in tún, in tún mei hwat ljocht en hwat skaed mei hwat sjongende fûgels en in slûgjende kat op it paed.” Sa’n gedicht snapte ik teminsten en de ynhâld wie wat ik nedich hie. Dy multomap mei in legioen oan gedichten haw ik noch.… Lês fierder
Passe-Partût
Hjoed, rju eale, ensafh lêzers, woe ik it mei jimme hawwe oer…it of de, sels witte, Passe-Partût.
De wát?…de (of it dus) PASSE-PARTÛT.
Koartsein: de kartonnen skieding, râne, om in tekening, akwarel, skilderij op papier, ensfh. yn in list, dy’t je dan ophingje kinne oan it lewant of wat je der ek mar mei dwaan wolle.
It is in lienwurd út it Frânsk en betsjut, je kinne it der al yn lêze as jo in bytsje niget oan taal hawwe,…kaai dy’t op alle doarren past.
Yn taal wurdt it wurd ek brûkt foar wurden, dy’t alles en neat betsjutte: plakfine, neist, yn ferbân mei…no sa.… Lês fierder
Bredevoort
Yn it âlde stedsje lizze de boeken te fergieljen achter de finsterruten fan de antikwariaten. In patserige kabriolet rydt troch de nauwe strjitten, benzineroken achterlittend dy’t wol in heal oere hingjen bliuwe. De man achter it stjoer hat in learen pet op en neist him sit sa’n wiif. Jaja, jo moatte de plasse wol tsjin de sinne beskermje en ûnderwilens it ark koel hâlde. De terrassen neist de âlde fêsting sitte bomfol mei minsken dy’t de nije frijheid fiere.
It is monumintedei, in prachtgelegenheid om jo oldtimer te showen. Honoré de Balzac strúnt yn syn muontsepij troch de strjitten. Hy hat fan ien oere nachts ôf sitten te skriuwen.… Lês fierder
Ferkeard ynskat
Yn it healtsjuster stie ik by de pompoenen ferwoest de 47ste slak troch te knippen. Ik skrok my sawat in ûngelok doe’t ynienen freon M njonken my stie.
‘Wat dochstû no?’ tettere hy yn myn ear.
‘Dat sjochst dochs wol?’ raasde ik werom.
‘Hoechst net sa te razen,’ sei er fyntsjes, ‘Ik bin net dôf.’
‘Dat bist wol,’ snaude ik werom, ‘mar dêr giet it no net om.’
‘Ik fyn dat neat foar dy,’ sei er, en aaide my oer de holle mei de oprôle krante dy’t er yn ’e hân hie. ‘Oars pakst se altyd sachtsjes op. Dochst de slakken yn in ammerke en dan yn de kontener!’… Lês fierder