Ferline wike yn de Afûkwinkel mei Sjappy fan Sipke de Schiffart yn ’e hannen hearde ik in frouljuslûd dy’t myn namme neamde. Blykber wie de frou net hielendal wis oer wa’t ik wie, it fraachteken yn har stim bleau tusken ús hingjen. ‘Jierren santich?’ sei se foarsichtich freegjend, ‘Leejestrjitte?’ Doe wist ik it wer. Yn ’e fjouwer moanne dat ik doetiids yn Ljouwert staazje rûn siet Anja fan de beukerkweek yn de moaie grutte foarkeamer, wylst ik yn ’e túnkeamer nêst it smelle keukentsje húsmanne. Dat tanksij Anja altyd skjin en kreas opromme wie, sels jûns let koe se noch goed lyk gean.… Lês fierder

‘Do wurdst hieltyd negativer,’ sei de frou in skoft lyn tsjin my. Dêr sit ik wakker mei, want hoe kin soks? No’t har oanmerking in setsje tusken ús yn leit te protteljen, liket it wol oft elkenien tsjintwurdich tryster, tsjusterder en negativer is. Utsein myn frou dan. By it minste sjoch ik guon daliks al klear stean om oaren it mannewaar op te sizzen of mei feninichheid goedbedoelenden de grûn yn te jeien. En dan sit ik sels noch net iens op sosjale netwurken as Facebook, Twitter, TikTok of Secondlife. Ik ha inkeld myn Ensafh en dat is my mear as genôch.… Lês fierder