Hoe langer ik meirin, en dat is bêst in aardich skoftsje, hoe minder ik der sa stadichoan fan begryp.
In grut part fan de minsken is boas, hearre je hieltyd mar. Wilders ek, alteast dat seit er. Hy lûkt der yn elts gefal gâns stimmen mei. Faaks komt it om’t er yn in kokon fan algeduerigen befeiliging sit. Dan ferlieze je it gewoane libben miskien wat út it each en ha je net yn ’e rekken dat it mei dy lilkens wol wat tafalt. Der is genôch te genietsjen en te laitsjen.
‘Nederland is weer van ons’ … Wie dat ús dan ôfpakt?… Lês fierder

‘En … wêr sille we no ris hinne’ hat west. Ik wit noch skoan hoe’t elts foarjier yn it teken stie fan wer oer de grins. Earst mei bern en hûn yn ’e auto, karke en tinten op ’e strún nei aardige, wat smûkere, lytsere campinkjes.
Om it hiele D-Day barren te besjen bedarren we in kear op in wol hiel provisoarysk campinkje by in boerespultsje fuort by Omaha Beach. Ien lyts toilethokje wie der mar. De boer yn wurkersklean, mei pet, snor en in bongeljend sjekje yn ’e hoeke fan ’e mûle kaam eltse moarn lâns yn syn ratteljend 2 CV’tsje om it jild op te heljen.… Lês fierder

4 en 5 Maaie komme der wer oan. Akkrum, 1945, wie ik amperoan twa jier. Wat hingjen bleaun is fan dy lêste oarlochsdagen binne allinne wat dizige bylden en lûden. Pas jierren letter hearde ik wat dy ynholden. Miskien ha ik in diel dêrfan net iens bewust belibbe en binne it eigen fantasijen, ûntstien út de ferhalen.
Sa sit ik by mem op skoat op it kelderstrepke. In Dútske munysjetrein passeart Akkrum en wurdt ûnder allerheislikst gerattel fan mitrailleurs besketten út oergûlende Ingelske fleantugen wei.
Ik bin der wis fan dat it eigen waarnimmings binne, dy lûden binne my altyd bybleaun.… Lês fierder