Ynienen ferdwynt it skerm fan myn kompjûter. Dat wol sizze, it skerm is der noch, mar troch in oalje-eftich gerdyn fan smoarge reek kin ik neat mear sjen. Sa yn ien kear! Op de taast set ik op de doar fan de ynternetwinkel ta. En mei my de oare klanten. By de doar stiet in apparaat dat sûnder ophâlden de saak folpompt mei dy goare reek. ‘Dengue.’ seit immen tsjin my. New Delhi besiket de luzige lytse mich út te moardzjen, de hiele Asarkan Road ferdwynt yn in mist fan de killer-reek. It is ien fan de twa ferskrikkingen dêr’t ik yn New Delhi mei fan krijen haw: de dengue en de Commonwealth Games. De dengue is echt gefaarlik, in stek fan sa’n mich en jo binne sa op wei nei de oare wrâld. Nimmen dy’t jo noch helpe kin. Al dy sportminsken, se binne wol te fernearen, se dogge neat. No ja, neat: yn it ‘doarp’, dêr’t al dy sporters út ‘e Commonwealth tahâlde is de ôffier ferstoppe: oarsaak: kondooms. Dy binne mei rije hân útdield troch de organisaasje want ja, sporters wolle ek wolris wat oars as medaljes. En sa docht bliken.
Hie ik it witen fan dy Games, dan wie ik net nei New Delhi kommen. Oan de oare kant, sa betocht ik my doe’t ik foar it ferstân krige wat my te wachtsjen stie, soenen al dy sporters ynteressearre wêze yn keunst, yn musea? Soenen se yn lange rigen foar de doar fan it Nasjonaal Museum stean om de Mogol Miniatueren te besjen? Nee hear, ik hie my om neat ûngerest makke. Op sokke plakken haw ik in pear kear wol wat fan dat sportfolk sjoen, mar se stoarmen dertrochhinne as moasten se de tsien kilometer yn twa minuten helje.
New Delhi, ik hie der trije jier lyn allinnich west. Myn frou hie der gjin nocht oan. ‘It is der o sa smoarch en je moatte om de pear stappen oer in deade Yndiër hinne stappe.’ Soks fûn sy wat beswierlik. Se hie gelyk, seach ik op de earste dei fan myn besite, doe trije jier lyn. It is der grouwélich smoarch. Nea haw ik earne yn de wrâld soks sjoen. De rotsoai yn de strjitten om myn hotel, ik woe it net leauwe. De stank fan pis. De kij dy’t mar wat om stappe. De lju dy’t moarns op strjitte paan bakke. En ek de brulloftsstoet mei de breugeman op in wyt hynder en de muzyk foarop. De froulju yn fantastyske sarongs, dy kleuren, de juwielen. De prinsessen op ’e dongbult. It is freeslik yn Yndia, mar ek prachtich. No trije jier letter sit ik wer yn itselde hotel yn deselde rot strjitte, mar ik fyn it geweldich. Dat is Yndia: goar en prachtich.

As ik dit skriuw sit ik yn Alwar. Immen ea heard fan Alwar? Nee, en dat kin men merke. Nimmen wit wat fan dat plak. Sûnt jierren binne wy de iennichste bûtenlanners dy’t op it idee kamen om ris nei Alwar te gean. Wêrom nei Alwar? Ik frege it my ek ôf doe’t wy der wienen. It hotel hie ik nommen om’t it in swimbad hie. By oankomst seach ik as earste in grut boerd: No diving. Dat like goed. In pear stappen fierder en dêr hie ik útsicht op ús oarde fan fermaak de kommende dagen: in swimbad sûnder wetter. No diving, dus. Hjoed net en moarn ek net.
Foar it hotel oer dolle fiif swarte bargen en in frou yn it ôffal fan de passanten.
De minsken sjogge der earm út. De klean faak kreas, mar âld. Oeral om je hinne sjogge je de striid om hjoed wer iten te krijen, om wat te fertsjinjen. En dêr steane dan twa rike witen yn de stasjonshal fan Alwar te wachtsjen op de taksy dy’t harren ôfhelje soe, mar net kaam. Och, soks is gewoan yn Yndia. Mar dan, wat dan. Der steane tritich minsken foar my oer. Allegearre wolle se my yn harren rickshaw hawwe, allegearre dy pear luzige rupees fertsjinje. Ik tocht, ik moat de fleur der wat yn bringe en sei mei in flinke smile: ‘Good morning.’ Nimmen lake, al dy eagen binne op my rjuchte, wa sil er oanwize, wa krijt it wurk. Al dy donkere eagen, dy earmoedige klean. It docht my wat. Mar sa lang as ik der oer doch om dit te skriuwen, sa lang kinne je net wachtsje. Ik kies der ien út, in jonge hast noch. Hy wol my, myn frou en twa grutte koffers op in fyts rickshaw lade. Dat moast mar net, sa komme wy der net. Dan nei in gruttere auto rickshaw en hieltyd rinne der hast sa’n tweintich man mei. Miskien kiest er dochs noch immen oars, miskien nimt er my. ‘Hoefolle kostet it,’ freegje ik. Dat moatte je altyd dwaan, je wurde alle kearen te fiter nommen. Ik haw yn Yndia leard om by de ‘hannel’ te skellen, te flokken, grappen te meitsjen, alles mei ien doel: de priis omleech. Mei de helte as it kin. De normale priis dus. Dizze man frege my tweintich rupee. Om hjir noch… nee.
Letter op de keamer wurdt der belle. De manager fan it hotel. Hy ferûntskuldige him dat er ferjitten hie in taksy te stjoeren. Oft er it goedmeitsje koe. Och, dy 20 rupees, tocht ik, wat soe it. ‘Miskien wat fruit?’ frege de manager. Dat like my in goed idee. ‘It komt sa.’ Oant hjoed wachtsje ik op myn fruit.
Och, Yndia!