‘Bisto troud?’ freegje ik. Tsjin my oer sit in jongkeardel fan krekt yn de tweintich, as ik him sa skat. Hy roeit my oer de Ganges. It is seis oere moarns en ik bin op wei nei de ghats fan Varanasi oftewol Benares, de kilometerslange kades dêr’t Hindu Yndia alle moarnen it wetter yn stapt op wei nei de ferlossing. Bygelyks om net as in kikkert werom te kommen op dizze ierde, mar as it efkes kin ien kaste heger of sa. Wat de mannen oanbelanget, leafst net as frou. De Ganges, de smoarchste rivier fan de wrâld. Alle sykten dy’t je betinke kinne sitte fleurich yn it Ganges Hindu pakket. It kin se neat skele, mei tsientûzenen stoarte se harren it wetter yn, stekke de hannen omheech en bidde foar in better libben nei de dea. De heare Vishnu, Rama, Ganesha of de oare 10.000 Hindu goaden sil him fansels beskermje tsjin sykten en oare ûngemakken.

Breidsskat
Miskien bin ik wol wat al te nijsgjirrich om soks samar te freegjen, mar och wat kin it my ek skele. Ik sit krekt fiif minuten by him yn de boat en je moatte doch earne mei begjinne. Dit like my wol wat.
‘Nee,’ laket hy blier, ‘ik bin net troud. Noch net!’
‘Hoedatsa, noch net?’ freegje ik, want je wolle dan wol alles witte.
‘Wol, earst binne myn beide broers troud, dy binne âlder. Ik moast wachtsje, mar no bin ik oan bar.’ Hy, Rasa sa as er hjit, laket lokkich by it foarútsicht. ‘As ik trou, krij ik ek de breidsskat en dat is in protte jild,’ fertelt er tefreden. ‘Dan bin ik ryk.’ Sa te sjen is dat hast noch wol it moaiste wat him oerkomme kin.
Ik wol noch wat mear witte hoe’t it libben fan sa’n roeier der finansjeel by stiet. Dy breidsskat is mar ien kear, it roeien giet alle dagen troch. ‘Hoefolle fertsjinnest hjir mei dy boat fan dy?’ Rasa leit it my út, dy fertsjinste sit om de 4000 rupees, oftewol 65 euro yn de moanne. Foar twa oeren op de Ganges betelje ik him 150 rupees, twaenheal euro. Ja, dan is sa’n breidsskat wol wat en is trouwen in moaie opstekker.
Hy is immen fan in famylje dy’t út tradysje boatroeier is. Se steane de hiele dei op de ghats en freegje toeristen, of leauwige Hindus, om mei út te farren op de meast hillige rivier fan Yndia.
Ik bin der dy moarn ier by, want ik wol de sinne-opgong oer de Ganges sjen. Dat moat fantastysk wêze stiet yn de reisboeken en ik bin in o sa folchsum type. In pear dagen dêrfoar stie ik ek al om seis oere moarns by de Taj Mahal yn Agra. Moast ek sa prachtich wêze. Och, miskien is dat wol sa, mar ik haw it net echt murken. Fûn it jammer om sa ier it bêd út. En no op ‘e nij sa betiid it wetter op, alles foar dy reade gloede fan de opkommende sinne. It earste ljocht is der al en streaket oer de keale flaktes tsjin Varanasi oer. De grauwe kleur fan it wetter wurdt noch wat djipper wylst it brún fan huzen en paleizen lâns de ghats it sêfte ljocht fan de nije dei opfange.

Lyk mei stiennen
Hy roeit tsjin de stream yn. It is hurd wurkjen want it wetter hat de gong der yn op wei nei de Baai fan Bengalen. Der komt ek fan alles foarby. In grutte swarte bal liket it wol. ‘Wat is dat?’ freegje ik. ‘O, in lyk, in bytsje grut he!’ In Hindu moat kremearre wurde en, as it efkes kin, yn Varanasi, want de kâns om der yn in letter libben better út te kommen is dan heech. Minsken komme út alle parten fan de wrâld hjir hinne om te stjerren. This is the place to die!
In swangere frou hoecht net ferbaarnd te wurden, dy krijt wat stiennen mei en ferdwynt sa yn de Ganges. Betiden slagget de operaasje net hielendal en komt it lyk wer nei boppen. Sa as no. Der binne noch in pear kategoryen dy’t net ferbaarnd wurde, mar sa it wetter yn meie. Ien fan dy kategoryen is ús krekt passearre, troch de ûntbining hielendal oppompt as in swarte luchtballon. Ik meitsje der in foto fan. Foar thús, foar it famylje-album.
‘Kensto dyn freondinne al lang?’freegje ik Rasa nijsgjirrich. ‘Kenne,’ hy moat wer laitsje. Oan syn gesicht kin ik sjen wat er tinkt: dy earme snapt der ek neat fan. ‘Ik haw noch gjin idee mei wa’t ik trouwe sil. En myn breid ek net.’
‘Jimme hawwe elkoar noch hielendal net moete?’
‘Nee, ik wit net wa’t it is. Myn âlden sykje in breid foar my. Sy kenne my sa goed, sy fine fêst wol immen dy’t goed by my past.’
Ik bin wat ferbjustere. Ik hie wol wat lêzen oer it fenomeen fan it ‘arranged marriage’ yn Yndia, mar dit…

Surprise
Undertusken komme we tichteby de ghats. Tûzenen mannen en frouwen binne yn it wetter. De mannen mei allinnich in muldoek om of yn de ûnderbroek, de froulju hielendal yn de klean. Grutte boaten fol toeristen farre der op en del. Japan, Jeropa, Amearika, in wrâld oan bûtenlanners loert troch de kamera’s, alles wurdt fêstlein om thús sjen te litten hoe’t sûnt tûzenen jierren op dit plak alle dagen itselde ritueel opfierd wurdt.
Op twa plakken wurde dêr dei en nacht liken ferbaarnd. Ik bin net tichteby genôch om it goed sjen te kinnen. Mar earder hie ik der oeren by sitten. It is sa fassinearjend, earst it ritueel en dan de lykferbaarning sels. De âldste soan dy’t it hier, op ien plukje nei, ôfskeard wurdt, sân kear om de brânsteapel rint en dan it fjoer der by heit of mem yn jaget. Sa tuskentroch slacht er syn heit de harsenpanne yn om foar te kommen dat aanst, by it grutte fjoer, de skedel spontaan ûntploft. Miskien is der no ek wol in soan dwaande om in earm of in skonk fan heit mei in bamboestok wer te plak te bringen. Betiden wolle de deaden wat te ier út elkoar falle en dan sjogge je de soan oan it wurk om heit noch wat by elkoar te hâlden.
‘Nee, ik ha gjin idee wa’t aanst myn frou wurdt,’ seit er. ‘Ik sjoch har pas op de dei fan ús trouwen. En sy my! Ik sjoch der sa nei út, mar ik moat noch efkes wachtsje hat ús heit my ferteld. Trouwe,’ hy laket o sa blier:
‘Big surprise.’