Foar ’t feest wienen de sealen toaid, de kelders iepen, de waaiers ûntploaid; eat moaiers wie nea toand. Mar no’t de ein komt fan ’t gelach rop ik fan wee en ach. Wee en ei, om’t it net fierder troch giet en net foar ivich bestiet. It wurdt hast dei. Fjouwer bokalen stienen dêr’t ik sûpte, sieten noch trije drinkers, tinkend oan gjin dei. Doe’t it ljocht de seal yn slûpte, kaam de duvel ús nei, helle al de skinkers en de nacht stiet op ’e weach. ‘t Waard noch letter; oan ’e beek lis ik, drink wetter en de … Lês fierder →